Dag 1: Zondag 21 juli 2019
De oorspronkelijke planning van mijn zomervakantie was volgens mijn excel sheet dat ik al op zaterdag zou vertrekken, ware het niet dat er voor zaterdag 20 juli 2019 pispokkeweer was afgegeven. Er zijn 2 dingen aan het rijden op een Vespa waar ik een hekel aan heb, regen en van hot naar her binnen de bebouwde kom moeten rijden. Ohja en slecht wegdek! Gravel gaat dan nog wel maar gaten, kuilen, lengtegroeven en al dat soort shit daar wordt je op van die 10 inch bandjes nou niet echt bepaald blij van. Ik vergat daar bijna het vierde punt waar ik een hekel aan heb en dat zijn idioten op de weg. Combineer deze 4 en je hebt een regenachtige dag in Vlaanderen te pakken waar ieder dorp door middel van lintbebouwing verbonden is met het andere waardoor je dus continu binnen de bebouwde kom aan het rijden bent. De regen was dus voldoende reden om een dag later te vertrekken.
Om 7 uur ging de wekker af zodat ik vandaag lekker vroeg op de Vespa kon zitten. Na een snel ontbijtje werd alle meuk weer aan de Vespa gesnoerd en was ik klaar voor vertrek. Het eerste gedeelte van de rit was simpelweg saai te noemen. Slecht asfalt, idioten en lintbebouwing…. Eenmaal bij Namur in de buurt begon alles weer mooier te worden en alles begon weer op te schieten. Aan de oever van de Maas stopte ik bij de gebruikelijke parking daar om even wat te eten naar binnen te werken.
Bij Dinant schoot ik deze keer naar de oostelijke oever van de Maas om zo via een erg mooi stukje van de Semois Frankrijk in te rijden. Bij een van de eerste terrasjes die ik zag stopte ik om een snelle cola te nuttigen, het was immers bloedheet geworden. Hier kreeg ik het mooiste bericht van de dag te horen dat er voor mij 3 carnavalsinsignes klaar zouden liggen in Oosterhout welke ik nog miste in mijn collectie. Voor niet Oosterhouters stelt dit niets voor, maar ik werd er helemaal vrolijk van!
Ondanks dat ik er alles aan gedaan had om het rammelen van de Vespa te beperken bleef ik een irritante trilling horen. Mijn dashboardkastje zat al volgeplakt met vilt dus dat kon het bijna niet zijn. Ook mijn standaard zat gewoon vast dus ook daar was geen boutje losgetrild. Na een iets betere inspectie bleek mijn valbeugel op 1 punt doorgescheurd te zijn. Ik twijfelde nog tussen er af halen en weg gooien of ter plekke fixen met wat ik voorhanden had. Het resultaat was een bouwsel van ducktape en tie-raps en een trilling die grotendeels verholpen was.
In Vitry-le-Francois ging ik na een snelle tankstop, zodat ik de dag erna met een volle tank zou vertrekken, nog even langs de Mac zodat mijn maag gevuld was met een erg late lunch.
Eenmaal op Camping Ferme du Mont Morêt werd het tentje opgezet en kon het relaxen beginnen. Ondanks dat dit een camping is die wel op kinderen gericht is lopen hier dus de kinderen rond die zich wel kunnen gedragen. Niet van die schreeuwerige tokkiejong die de hele dag bezig gehouden moeten worden. Niet de Kevin met stekeltjes en oorbellen die loopt te krijsen dat de WiFi niet goed is. Niet de Damian die ruzie loopt te maken bij het zwembad, want dat is er niet, en ook geen andere postnatale depressies. Het enige entertainment dat er voor de kinderen is dat is ’s ochtends op de boerderij de beesten mee gaan voeren met de boer. Eten was er naast brood ’s ochtends niet te krijgen maar wel lekkere koude biertjes. Ik kookte wat tortellini met kaas en gooide er een half blik ham bij wat garant stond voor een goed gevulde maag.
De 430 kilometers, wat een nieuw persoonlijk record was op de Vespa, waren inspannend geweest en ik lag dan ook al erg vroeg te slapen op deze heerlijke camping.
Dag 2: Maandag 22 juli 2019
Na een erg goede nachtrust, welke overigens even kort verstoord werd doordat er een goederentrein langs denderde, werd het tentje al redelijk op tijd weer ingepakt. Ik hapte een ontbijtkoekreep naar binnen welke ik wegspoelde met een goede bak koffie uit mijn Bialetti. Bij de receptie van de camping haalde ik de door mij bestelde broodjes op welke ik in mijn Camelbag propte voor onderweg.
Het was duidelijk te merken dat het maandag was. Er werd weer hard gewerkt in de Champagne op het land. Men was druk bezig met hooien wat zorgde voor grote stofwolken. Tussen het vele hooi, wat ooit graan was, door stonden gelukkig ook af en toe wat velden met zonnebloemen welke de boel dan weer opfleurden.
In Autun was het tijd voor de laatste tankstop van de dag, Het was bloedheet en ik was dan ook blij dat men ijs verkocht bij het tankstation.
De weg welke de Arroux volgde tot aan Bessy was heerlijk rustig. Op Motovacance en France werd ik vriendelijk welkom geheten door Marianne. Na enkele koude biertjes was het tijd mijn tentje onder een boom op te zetten. Ondanks de schaduw was het er warm zat. Na nog enkele biertjes was het tijd voor het diner. Inmiddels waren er meerdere motorrijders aangekomen en samen genoten we van de heerlijke kookkunsten van Marianne. Na nog en karafje wijn was het tijd te gaan slapen.
Dag 3: Dinsdag 23 juli 2019
Na wakker geworden te zijn en al mijn spullen te hebben ingepakt maakte ik een rondje om de gebouwen van Motovacances en France. Niet veel later stond de koffie klaar en om 9 uur het ontbijt. Na ontbeten en afgerekend te hebben werd de Vespa weer aangetrapt en begon ik aan mijn derde etappe. Aangezien mijn tank al weer 70 kilometer verder was besloot ik maar van de eerste de beste pomp die ik zag gebruik te maken om het benzinepijl weer naar de max te brengen. Niet veel later kwam ik er achter dat dit een hele goede keuze was aangezien de weg een aantal kilometers verderop was afgezet en ik een soort van snelweg op gestuurd werd. Je mocht er 110 dus voor Franse begrippen is het gewoon een N weg die mijn Garmin gewoon als binnendoor ziet. Echt leuk vond ik het niet…
Na een mooie rit langs toeristische kasteeltjes en een gebied vol meren kwam ik aan in het dorpje Priay waar mijn Franse collega, en tevens motorliefhebber, Pierre woont. Samen met hem lunchte ik en zo’n 2 uur later, tsja Fransozen doen niet aan lunches van een half uurtje, vervolgde ik mijn route richting de Chartreuse.
Op de camping aangekomen in St. Laurent du Pont was er niemand aanwezig bij de receptie. Het was snikheet dus eerst maar even naar het toiletgebouw om mijn kop onder de kraan te houden om af te koelen. Niet veel later kwam er toch iemand aan bij de receptie en werd mij een plaatsje met een klein beetje schaduw toegewezen. Tijdens het opzetten van mijn tentje kwam de overbuurman mij al toegesneld met een koud biertje. Dat was precies wat ik nodig had! Op de plek naast mij stond een camper die potdicht zat met een loeiende airco op het dak, tsja dat is ook een manier van kamperen.
Nu alles van de Vespa af was reed ik even naar het tankstation dat tegenover de camping gelegen was om zo de Vespa weer van een nieuwe lading peut te voorzien. Wel zo makkelijk nu ik er een keertje niet eerst een lading bagage af hoefde te halen.
Ik wandelde naar het centrum van St. Laurent du Pont at daar een pizza en dronk enkele biertjes. Helaas ging het café waar ik zat dicht en dit was dan ook gelijk de reden om terug richting de camping te wandelen.
Het oorspronkelijke plan was om vanuit de Chartreuse de Alpen in te gaan, echter doordat ik een dag later vertrokken was van huis zou ik nu in de knoop komen met enkele wielerterroristen die de weg opgeëist hadden. Ik had de zaterdag voor vertrek dus al een mooi alternatief bedacht. Mooie kronkelweggetjes met vergezichten op de hoge alpentoppen. Echter doordat het een graad of 40 was leek mij dit nu ook geen goed idee meer. Ik prutste dus een snellere route met nog een klein stukje Chartreuse en daarna de Vercors in elkaar. Daarna was het de hoogste tijd om te gaan slapen.
Dag 4: Woensdag 24 juli
Alle spullen werden op het gemakje ingepakt en mijn ontbijt bestond uit een peperkoekreep met een goede bak koffie. Toen alles eenmaal op de Vespa zat liep ik naar de receptie om mijn daar bestelde croissantje en pain au chocolat te gaan halen. De dame achter de receptie was gezellig in gesprek met een andere klant en na zo’n 10 minuten het gesprek aangehoord te hebben onderbrak ik ze maar even om te zeggen dat ik alleen mijn broodjes op kwam halen. Het gesprek werd afgebroken en ik kreeg mijn bestelling mee.
Het eerste gedeelte door de Chartreuse was supermooi en in de buurt van Grenoble kwamen de mooie uitzichten met zicht op de Vercors. Ondertussen stopte ik regelmatig om even een fotootje te maken. Niet even snel de telefoon uit de jaszak pakken maar echt stoppen en de spiegelreflex tevoorschijn halen uit het handschoenvakje waar deze maar net in paste. Om ‘m te beschermen had ik er maar een helmzak omheen gedaan. Een echte cameratas dat ging no way passen in dat vakje.
Vanuit de Chartreuse reed ik het dal bij Grenoble in en van daaruit wilde ik de Vercors inrijden. Ooit had ik het al opgezocht, maar voor mijn Vespa kon ik geen Critic’air sticker krijgen. Deze was door de Franse Milieulobby te oud bevonden hiervoor. Overal zag ik bordjes staan dat ik een milieuzone inreed, maar ik kon niets anders doen dan doorrijden. Achteraf bleek dat het nu alleen geldig was voor vrachtwagens. Dus mijn 2-taktje kon lekker het gebied passeren. Maar toch voelde ik me niet echt thuis in deze Franse Groen Links enclave.
Eenmaal in Villard-de-Lans gooide ik mijn Vespa maar weer even vol bij een goede pomp. De ingekorte route zou exact 150 kilometer zijn wat net haalbaar is op de tank van een Vespa. Echter op een camping staan met een lege tank leek mij ook geen goed idee.
Vanuit hier reed ik door de Gorges de la Bourne waar ik in de koelte van de schaduw even stopte om te pauzeren.
De route hierna schoot ook lekker op en na het passeren van Léoncel stopte ik even voor een sanitaire stop. Ik voelde toch maar even of er stroom op de draad langs de weg stond en dat was maar goed ook. De schok door mijn hand was dan weliswaar niet prettig maar ik was maar wat blij dat ik even gevoeld had en deze niet elders ingeslagen was. In de schaduw nuttigde ik mijn broodjes die ik meegenomen had van de camping en hierna vervolgde ik mijn route voor het laatste stukje naar Le Camping Moto.
Eenmaal aangekomen op de camping was het rustig. Er hing een beetje een vreemde sfeer en de meerderheid van de mensen die er zaten reden Harleys, dat was dan ook gelijk het enige waar ze het over konden hebben. De eigenaars van de camping zagen we weinig en op de een of andere manier voelde dit vreemd. Ik dronk 2 biertjes en zette mijn tentje op langs het water mooi in de schaduw. Het kampeerterrein was nog steeds even schitterend als altijd.
Na ’s avonds veel verhalen, waarvan 90% over Harleys gingen, aangehoord te hebben was het tijd om te gaan slapen.
Dag 5: Donderdag 25 juli 2019
Vandaag had ik ingepland als relaxdag. Lekker in de schaduw bij de tent mijn boekje lezen, bakkie koffie, kopje thee, en ’s middags een broodje frikandel met mayo bij het zwembad. Wat me opviel was dat het sanitair niet zo schoon was als andere jaren, zelfs in de jaren dat het wel druk was op de camping was het nog schoner. ’s Avonds wilde ik de daghap bestellen, echter die was al op, daar hadden ze er slechts 14 van. “Wat is hier toch aan de hand” dacht ik. De steak tartaar, die altijd te krijgen was, smaakte echter ook wel redelijk. In ieder geval een heel stuk beter dan de pizza die ik voorbij zag komen welke plots maar half zo groot was als eerdere jaren, maar wel voor hetzelfde geld verkocht werd. De pilsjes smaakten echter gewoon goed en het gezelschap was ook een stuk gezelliger geworden. Na genoeg biertjes dook ik mijn bed in en sliep weer perfect.
Dag 6: Vrijdag 26 juli 2019
Aangezien er in de Drôme meerdere dagen slecht weer opgegeven werd besloot ik een dag eerder te vertrekken dan gepland. Vandaag zou het weer nog goed zijn dus dat moest dan maar een reisdag worden. Wel zo prettig om met droog weer te rijden. Na alles ingepakt en afgerekend te hebben vertrok ik van de camping. Deze keer werd ik niet op de foto gezet of vriendelijk uitgezwaaid door de campingeigenaren… Vreemd…
In Mirabel kocht ik bij de bakker nog 2 broodjes voor onderweg en ik Crest gooide ik mijn tank vol aangezien die alweer bijna halfleeg was. De route door het eerste stuk van de Drôme ging lekker. Na een uurtje of anderhalf werkte ik mijn broodjes naar binnen en reed ik verder. Al snel passeerde ik de Rhône en was ik voorbij Montelimar.
De route door de zuidelijke Ardèche welke overging in de Cevennen en later de Haute Langedoc was weer erg mooi. Verschillende soorten landschap wisselden elkaar af en de Vespa bolde lekker door.
Aan een watertje in de Cevennen stopte ik even voor een korte sanitaire stop.
Net voor Saint-Maurice-Navacelles zaten er een aantal heerlijke haarspeldjes in de weg welke vervolgens een schitterend uitzicht over het gebied boden.
Net voor ik bij het eind van mijn route was stopte ik in Lodève nog even bij de daar gelegen Avia om de tank vol te gooien. Zoals gebruikelijk haalde ik mijn bagagerol van de Vespa af om onder het zadel te kunnen en begon de Vespa vol te gooien met 98. Achter mij sloot een auto aan, wat ik vreemd vond, want er waren nog 2 andere pompen vrij. Toen ik de olie aan het afmeten was klonken vanuit de auto achter mij diverse geluiden die ik eigenlijk alleen maar kan omschrijven als die van enkele chimpansees die in nood zijn. Na beter geluisterd te hebben bleek het wel degelijk schreeuwerig Frans met een Noord Afrikaanse tongval te zijn. Ieder moment verwachte ik de zen-stem van David Attenborough dus ik ging gewoon door waar ik mee bezig was. De drie dames in de auto hadden het duidelijk op mij gemunt, en dan niet op een vriendelijke manier. Ze hadden duidelijk haast en gebrek aan intelligentie om de auto even te draaien en een van de andere pompen te pakken. Toen alles eenmaal op de Vespa zat liep ik rustig naar binnen om af te rekenen. Het geschreeuw en de verwensingen die uit de auto kwamen bleven maar doorgaan. Eenmaal buiten zag ik dat er achter in de auto echt een begon te flippen toen ook nog bleek dat ik mijn helm nog op moest zetten en mijn handschoenen aan moest doen. Deze tokkie-apen volkomen negerend reed ik weg bij het tankstation.
Eenmaal op de camping in Lunas zette ik mijn tentje op onder de bomen en raakte ik aan de praat met een BMW rijder van het goede soort. Iets later schoof er een alfamannetje met zijn vrouw aan. Hij vond zichzelf duidelijk het meest interessant van de hele camping omdat hij op een dure KTM Adventure op noppen reed. Zeker een mooie fiets maar als je slechts kunt laten zien dat je er in een bos een heuveltje mee af kan rijden, dan ben je de fiets niet echt waardig. Op de fiets van zijn vrouw, natuurlijk ook een KTM maar dan een lichte toerversie, lagen ook noppen. Niet omdat ze er offroad mee zou gaan, maar omdat hij dat zo stoer vond ogen. Ik ben meer van het delen van ervaringen en naar elkaar luisteren in plaats van de hele avond een monoloog aanhoren van iemand die zichzelf om een aanschaf geweldig vind. De foto die ik liet zien van mijn goedkope Strom op 3 kilometer hoogte in de sneeuw werd dan ook niet in dank afgenomen.
Na een lekkere maaltijd en enkele biertjes was het tijd te gaan slapen.
Dag 7: Zaterdag 27 juli 2019
Vandaag zou een regendag zijn en had ik dus een rustdag ingepland. Ik spendeerde de tijd door of voor mijn tent (ten tijden van droogte) of bij de bar te hangen. Een beetje lezen en een beetje internetten. En tijdens dit internetten stuitte ik op een website van Franse campings die te koop stonden. En wat vond ik daar, le Camping Moto, waar ik de dag ervoor vertrokken was, te koop voor € 816.000. Dit verklaarde gelijk een hele hoop, jammer alleen dat het niet als motorcamping te koop staat. Zou er dan na tientallen jaren een eind komen aan de oudste motorcamping van Europa? https://www.campings-a-vendre.com/fr/vente-camping-rhone-alpes-proximite-montagne-p-r147-343302781.html
In Lunas werd ’s avonds een BBQ georganiseerd en ook de lokale bevolking was uitgenodigd. 3 stukjes vlees en wat salades. 20 euro vond ik redelijk aan de prijs, maar je moet toch eten, en de schaarse hoeveelheid zag ik pas achteraf. Na enkele biertjes met een gezellige groep Drentenaren die ik 2 dagen eerder ook in de Drôme tegen was gekomen, was het tijd om te gaan slapen. De band speelde nog even door maar ik verwachtte dat dit niet heel lang meer zou duren. Rond een uur of 12 stopte de band netjes en dacht ik te kunnen gaan slapen, echter er stond nog een man of 5 aan de bar en daarvoor bleef de barman muziek draaien. Zo hard dat de hele camping er nog wakker van lag. Na tig keer naar de wc gelopen te zijn vond ik het om half 4 welletjes en liep naar de bar om te vragen of hij oordoppen had. Die hadden ze wel maar deze bleken vreselijk zeer te doen en de muziek stond zo hard dat alles er nog doorheen kwam. Om half 5 was het stil op de camping. De wekker di eik op half 8 had staan had ik maar uit gezet.
Dag 8: Zondag 28 juli 2019
Om 7 uur werd ik wakker van de Drentenaren die hun spullen aan het inpakken waren en de camping zo spoedig mogelijk wilden verlaten. Ook hun hadden geen oog dicht gedaan en waren redelijk over de emmer van de asociale herrie. Als de bar nou vol had gestaan dan was het niet erg geweest, maar het waren slechts een man of 5 geweest die er stonden, waaronder mijn favo KTM rijder, die tot diep in de nacht de ene Nederlandstalige carnavalskraker na de andere opgezet hadden. Ik kan dan wel een carnavalsliefhebber in hart en nieren zijn maar ik hoef in Frankrijk geen Snollebollekes te horen. Ook ik besloot mijn tentje maar in te gaan pakken, even goed te douchen om wakker te worden en tegen mijn zin in maar een ontbijtje aan de bar te gaan halen. Al redelijk vroeg was ik dus op pad voor de laatste etappe van het eerste gedeelte van mijn vakantie.
Vol goede moed en met welgeteld 2,5 uur slaap achter de rug verliet ik de camping. Het was wat bewolkt en een stuk frisser maar echt koud had ik het nog niet. Het rijden ging lekker tot ik plots spetters voelde. Het was gelukkig maar een klein buitje maar het begon toch wel erg fris te worden. Ik besloot te stoppen om een extra laagje aan te trekken. Dit hielp al gelijk een hele hoop. Echter toen begon het plots wel heel erg hard te regenen. Mijn jas begon bijna door te lekken, ik zag geen kans om ergens te stoppen en te schuilen en of mijn regenpak aan te trekken, en toen was het weer droog. Het rijden door de rustige stukken van de haute Langedoc is werkelijk schitterend. Geweldige vergezichten met op sommige plaatsen de hoge toppen van de Pyreneeën al in het zicht. Alleen die wind, je wordt van de ene kant van de weg naar de andere geslingerd.
De route die ik vandaag zou rijden bestond eigenlijk uit 2 routes die ik aan elkaar geplakt had, omdat ik dacht dat dit wel zou kunnen. Hierin had ik een stop opgenomen in Orgues bij Illes-sur-Têt. Een rotsformatie die er nogal apart uit ziet welke ontstaan is door eeuwenlange erosie. In plaats van entree te betalen en er als toerist rond te wandelen bleek dat de formatie ook gewoon goed zichtbaar was vanaf de weg. Hier stopte ik dus diverse malen om te kijken en een fotootje te maken.
Eenmaal van de berg af was het tijd om te tanken en ik pakte de eerste de beste pomp die ik zag. Mijn Garmin wilde me naar de weg terug sturen en om een paar meter minder te hoeven rijden werd ik een gravelpad op gestuurd wat steeds slechter werd. Op een gegeven moment ging de weg omlaag en voor ik het wist stond ik onderin een metersdiepe sloot die gelukkig droog stond. Dit pad vervolgen leek me geen goed plan. Over de keien keerde ik de Vespa en peerde ‘m de sloot weer uit. Op het gevoel reed ik terug naar de weg richting Argelès-sur Mer.
In Argelès-sur-Mer probeerde ik iets te eten te scoren. Echter alles was gesloten op 1 bakker na. Hier haalde ik maar een quiche en een blikje cola welke ik voor de deur in de schaduw naar binnen werkte. Vanuit Argelès-sur-Mer vervolgde ik mijn weg naar Tour Madeloc. Een smal weggetje, wat ik eerder gereden had, met geweldige mooie uitzichten op Collioure en langs de rest van de Franse kust.
Ik stuiterde over het weggetje omlaag en kwam aan in Banyuls-sur-Mer om zo het laatste stukje Frankrijk tot aan Cerbère te rijden. De bochtjes en het asfalt hier waren geweldig mooi, echter er reed een soort van quad/buggy voor mijn neus met een snotneus en zijn vriendinnetje er op die totaal niet bleken te beschikken over enig verkeersinzicht. Ieder bocht werd stapvoets genomen om daarna vol gas weg te sprinten en daarna het gas weer op de meest gekke punten volledig dicht te draaien. Toen dit op een totaal onmogelijk punt weer gebeurde liet ik alle 10 de pk’s van de Vespa hun werk doen en sprintte ik er voorbij.
Van Cerbère reed ik naar Llanca en reed ik Spanje binnen langs een van de mooiste wegen die de Spaanse kust kent. In Llanca had ik een mooi weggetje uitgezocht. Echter om er te komen bleek een groot drama te zijn. Het eerste stuk was wel erg mooi. Ik reed langs het water en had geweldig mooie uitzichten langs de kust over de zee. Het weggetje kreeg ik echter niet gevonden en mijn gps stuurde me maar de meest smalle zijstraatjes in de het niet konden zijn. Ik begon, mede doordat ik slechts 2,5 uur geslapen had en er al ruim 300 kilometer op had zitten, redelijk moe te raken en ik wilde gewoon aankomen op mijn bestemming. Ik zette de Vespa aan de kant en vulde in mijn gps direct als bestemming het adres van het vakantiehuis in waar mijn vriendin zou zitten. Ik werd direct teruggestuurd Llanca in en besloot zelf nog even te tanken en een ijsje te eten. Ik had nog 120 kilometer te gaan dus dat moest met een vers gevulde tank goed te doen zijn.
De weg was een redelijk drukke N weg maar ik kon wel gewoon goed doorrijden. Anderhalf uur later kwam ik via Figueras en Gerona aan bij het vakantiehuisje in de bergen bij Lloret de Mar waar ik 2 weken vakantie zou vieren en zou prielen aan de Vespa van mijn vriendin die hier staat.
Dag 21: zaterdag 10 augustus 2019
Na 2 weken met mijn vriendin en haar kinderen in het vakantiehuis verbleven te hebben was het tijd om weer naar huis te gaan. Zij zou hier zelf nog een week blijven en dan met de kinderen en de kat in 2 etappes naar huis rijden. Ik had hier een weekje voor uitgetrokken op de Vespa.
De valbeugels die maar bleven trillen had ik van de Vespa gehaald en zouden met de auto mee terug naar Nederland komen zodat ik ze daar zou kunnen maken. Ook had ik de carterolie een tikje bijgevuld aangezien er soms een drupje onder de Vespa lag.
Na iedereen gedag gezegd te hebben reed ik de straat uit en begon mijn terugrit naar Nederland. Een van de mooiste gebieden van Europa vind ik de Spaanse kant van de Pyreneeën. Direct naar het noorden rijden zou dus vreselijk sonde zijn. Het eerste stuk door de binnenlanden is mooi, maar redelijk saai want de wegen gaan eigenlijk alleen maar rechtdoor. Na Olot begint de fun op de N260a. Mooie uitzichten en een weg als een racebaan. Heerlijke door de EU gesubsidieerde bochtencombinaties met geweldige uitzichten.
In Ripoll gooi ik de tank van de Vespa weer vol en vervolg mijn weg de hoge Pyreneeën in door het Parc van Cadi Moixero waar de Vespa echt hard moest werken om boven te komen. De ene keer waan ik me echt op een Alpentop (in dit geval dus een Pyreneeëntop) en de andere keer door de vele rode gravel en rotsen op een tennisbaan. Op een van de hoogste toppen was het slingeren tussen de wilde paarden door die daar met tientallen tegelijk besloten de weg over te steken.
Na het skidorp La Molina ging ik maar eens op zoek naar een tankstation. Gelukkig lag er een Repsol op mijn route waar ik de Vespa weer vol kon gooien met fatsoenlijke peut. Hierop volgde een heel stuk N260 naar Seu d’Urgel. Ook een geweldig mooie weg. Goed asfalt en het tempo kon lekker hoog blijven, voor zover dat mogelijk is met een Vespa.
In Le Seu d’Urgel besloot ik dat het toch echt wel de hoogste tijd was om te eten en bij het eerste restaurantje wat ik zag zette ik mijn Vespa voor de deur en liep naar binnen om een van de menu’s die men had te bestellen. Met een zeer goed gevulde maag verliet ik het restaurantje om de N260 te vervolgen. Ook hier was het een groot bochtenwalhalla met schitterende uitzichten.
Een aantal jaar geleden had ik in Sort op de camping gestaan. Deze camping had ik als vervroegde stop in de route opgenomen. Ik had echter nog geen zin om te stoppen en bij de eerste pomp die ik zag na Sort gooide ik de Vespa weer vol voor het laatste gedeelte van de dag wat ik nog in petto had. Om een beetje extra energie binnen te krijgen kocht ik hier ook een banaan die men vergat aan te slaan bij de kassa.
Nu moest de Vespa echt hard werken. De wegen gingen alleen maar omhoog. In de bochtencombinaties bij Porte de Bonaïgua zat er plots een autootje achter me. Dringen dat deed deze niet, op een veilig punt werd ik netjes ingehaald maar echt ver van mij af rijden dat gebeurde ook maar niet. Even later toen ik een foto wilde maken op hetzelfde punt waar dit autootje in de berm stond sprak de bestuurde mij aan. Hij bleek ook Vesparijder te zijn en vond het maar wat mooi om mij hier zo te zien rijden.
Niet veel later passeerde ik de Franse grens, werden de wegen breder en kwam ik aan bij de weer smallere Col des Ares, het toetje voor de dag. Met 360 kilometer op de dagteller kwam ik aan bij Pyrenees Emotions. Een heerlijke kleinschalige, 6 plaatsen, camping met een geweldig uitzicht, schoon sanitair en nog veel belangrijker, koud bier! Aangezien het tevens een herberg is was het ook mogelijk hier te dineren, ik zat echter nog zo vol van de middagmaaltijd dat het voor mij een liquid diner werd. Na iets te veel Pauwel Kwakjes rolde ik mijn tentje weer in.
Dag 22: zondag 11 augustus 2019
Aangezien de peperkoekrepen nog steeds niet op waren bestond mijn ontbijtje sinds lange tijd vandaag weer uit een peperkoekreep en een bak koffie uit mijn Bialetti. De camping, de biertjes van de avond ervoor en 2 bestelde croissantjes voor onderweg werden afgerekend en ik kon de camping weer verlaten. Er was ’s ochtends wel wat regen opgegeven maar zo heel veel zou dit niet zijn. Na een kilometer of 30 gereden te hebben kon ik de tank van de Vespa weer volgooien en zo’n 10 kilometer verder begon het te spetteren en begon het toch wel erg fris te worden. Toen ik uiteindelijk een restaurantje met een grote overkapping zag stopte ik daar om een extra laagje aan te trekken. Het was weer droog geworden dus het regenpak was niet meer nodig, dacht ik. Nog geen kilometer verder begon het weer te spetteren en het werd van kwaad tot erger. Bij een benzinestationnetje zoals ze dat alleen nog in Frankrijk kennen stopte ik om mijn regenoverall aan te trekken. De eigenaar kwam al naar buiten gelopen echter ik maakte hem duidelijk dat ik echt alleen even mijn overall aan moest trekken en gebruik wilde maken van zijn droge plekje. De regen viel steeds harder uit de lucht en knalde in mijn gezicht. Ook mijn bril begon aan de binnenkant steeds meer te beslaan. Met een vaartje van 60 kilometer per uur reed ik op de rechte wegen door de Franse polders heen. Na zo’n 100 kilometer door de regen gereden te hebben begon het eindelijk droog te worden en bij een tankstationnetje stopte ik om de Vespa natuurlijk weer vol te gooien. Ook dit was er een van de oude stempel . Naast een tankstation zat er ook een bar waar ik een goede bak warme koffie kon krijgen. Ik vouwde de overall weer op, dronk mijn koffie, at een croissantje, dronk nog een bak koffie en ik kon weer gaan.
Bij het naderen van de Dordogne werden de wegen almaar mooier en kronkelden ze steeds leuker door het landschap heen. Een kilometer of 20 voor de camping had ik een tankstation in de route ingepland. Helaas, ondanks dat het een gewone Total was, hing er een rood-wit lint om aan te geven dat de boel op zondag gewoon gesloten was. Iets verderop kwam ik een onbemande pomp van een onbekend merk tegen. Er moest toch peut in de Vespa dus dan dit maar. De Vespa liep er goed op alleen nu was ik wel zo goed als door mijn olie heen. Bij een volgende pomp moest ik dus maar snel nieuwe kopen.
Terwijl ik stond te tanken werd de pomp gepasseerd door 2 Nederlandse Harley rijders welke vast en zeker ook op weg waren naar Moto Dordogne. Al snel zat ik met de 10 pk producerende Vespa bij hen in het achterwiel. Inhalen had gekund, en achteraf (onder het genot van een biertje) bleek dat ze ook dachten dat ik dat van plan was, maar ik reed gewoon lekker op het gemakje achter hen aan naar de camping.
Hier aangekomen werd ik vriendelijk welkom geheten door de eigenaars. Dronk enkele biertjes en warmde op in de zon. Enkele biertjes verder was het tijd om mijn tentje op te zetten.
Hierna ging ik weer door met biertjes drinken waarop de BBQ volgde. Dit was er een zoals het hoort. Gewoon lekker èn voldoende vlees. Hierna volgden wederom enkele biertjes waarna ik weer heerlijk in slaap viel in mijn tentje.
Dag 23: Maandag 12 augustus 2019
Vandaag had ik weer een rustdag ingepland en dat was maar goed ook. Tussen de vele mooie zonnestralen door vielen er enkele flinke buien. Naast het lezen van mijn boek en het hangen bij de bar onder de overkapping ten tijde van regen deed ik echt heel erg weinig.
’s Avonds was het Nasi en Bami wat de pot schafte. Goede hoeveelheden èn lekker zoals het hoort op een motorcamping!
Dag 24: Dinsdag 13 augustus 2019
Alles werd weer ingepakt en voor vandaag had ik een ontbijtje besteld op de camping. Ik zou met een goede bodem op pad gaan. Na het gebruikelijke fotomoment bij vertrek kon ik weer aan mijn volgende etappe beginnen.
(foto: Camping Moto Dordogne)
Het eerste stuk door de Dordogne ging heerlijk. In Rocamadour kocht ik een kannetje extra olie bij een tankstation zodat, mocht ik weer bij een onbemande pomp belanden, ik in ieder geval genoeg olie had om door de benzine heen te gooien.
Ik slingerde langs de Dordogne naar het noorden en in Argentat besloot ik dat een extra bak koffie best wel welkom zou zijn. Het terras lag heerlijk in de zon dus ik warmde weer heerlijk op. Van daaruit reed ik naar het noorden waar mijn GPS me de tolweg op wilde sturen. Vermoedelijk had ik daar een tankstation aangevinkt in de route. Ik vertelde mijn gps een waypoint over te slaan en reed terug naar een weg die parallel liep aan de snelweg. Ik reed door het plaatsje Égletons in wat echt geheel verlaten leek te zijn. Op een van de terrasjes was gelukkig wel leven, en eten, te bekennen. Ik besloot maar te stoppen om een voedzame daghap te nemen. Inderdaad, weer linzen met chorizo!
Met een goed gevulde maag reed ik de Limousin in. Dit gebied staat bekend om z’n rust…. en om z’n koeien. Toen er een horde aan kwam gelopen op de weg zette ik de Vespa dus ook maar netjes aan de kant en wachtte tot de meute gepasseerd was.
De Limousin is heel erg groen en overal liggen kleine meertjes verspreid. Toen het tijd was om mijn benen weer even te strekken, zo comfortabel is een Vespa nou ook weer niet, stopte ik hier dus even.
Het laatste stuk van de route door de Gorges de la Sioule waren werkelijk waar weer een heel mooi toetje op de route. Na een geweldig mooie rit kwam ik aan bij Camping Moto Route 99. Na een welkomstbiertje kon ik mijn tent opzetten op een rustig plekje op de camping die overigens ook een erg mooi uitzicht had.
Na een biertje met een groep Franse jongeren kwamen Meinard en Henk aangereden. Naast mij de enige andere Nederlanders op de camping. Deze twee heren die al een eind in de 70 waren, waren met z’n twee een mooie rit aan het maken door Frankrijk.
Ook hier op de camping was het eten wat de pot schaft. Iedereen ging aan verschillende ronde tafels zitten en in het midden van de tafel stond een rond draaiend plateau waar de gerechten op werden gezet. Zo kon je pakken wat je wilde. Het eten was werkelijk waar ook hier geweldig. Het bijbehorende wijntje smaakt ook naar meer.
Nog enkele wijntjes verder was het tijd te gaan slapen op mijn heerlijke rustige plakje op de camping.
Dag 25: Woensdag 14 augustus 2019
Na een behoorlijk hete douche werd voor de een na laatste keer het tentje ingepakt en werd alle bagage op de Vespa gebonden. Het ontbijtbuffet was redelijk op z’n Frans maar zo veel honger heb ik ’s ochtends toch ook weer niet. Ik had voor vandaag een redelijk lange rit voor de boeg naar de Champagne.
Bij het verlaten van de camping ging het al gelijk verkeerd. Ik sloeg de verkeerde kant uit en aangezien mijn gps de U-Turns uit had staan liet deze mij een rondje van een paar kilometer extra rijden tot ik weer langs de oprit van de camping reed. Mijn tank was bij het verlaten van de camping al voor meer dan de helft leeg geweest dus in Ébreuil gooide ik ‘m maar weer eens vol. Aangezien ik er redelijk lang over deed om mijn bagage er weer op te krijgen begon de eigenaresse van het tankstation te zeuren dat ik maar eerst even moest komen betalen zodat ze een andere klant met zijn gasflessen kon gaan helpen.
Aangezien het een redelijk lange route was had ik lekkere doorrijwegen in de route geplakt. Mijn GPS stuurde me weer de snelweg op, echter dit was geen snelweg maar een N weg waar je netjes 110 mocht rijden wat mijn Vespa natuurlijk nooit weet te halen. Na enkele kilometers mocht ik er gelukkig weer af. Toen ik ergens een bordje met een uitzichtpunt en een oud kerkje zag stopte ik maar even om de benen te strekken en om een koekreep naar binnen te werken.
Echt heel spannend was het landschap hier niet meer en het zou naarmate ik dichter bij Nederland kwam ook niet het geval meer worden.
In Decize reed ik rond de klok van 12 over een rotonde waar een Mac zat, een mooi punt voor een snelle lunch. Ik parkeerde de Vespa voor de deur en genoot in de zon van mijn Big Mac menu. Mijn volgende pauze zou ergen in een dorpje zijn waar ik nog net een kop koffie kon bestellen voor de deur van het restaurantje sloot. Voor het gesloten tentje dronk ik mijn kop koffie op en vervolgde mijn reis verder.
Na nog 2 tankstops, in Avallon èn net voor de camping in Lusigny kwam ik aan in Géraudot op de camping. Het was hier inmiddels bloedheet geworden. Mijn Vespa stond voor de poort te wachten en ik stond in de rij bij de receptie te wachten om mezelf in te schrijven. Ik was hier al een aantal keer vaker geweest, de eerste keer met mijn ouders in 1989 met de Kadett, maar toch moest ik over de camping gaan lopen om een vrij plaatsje te zoeken en dan met enkele nummers naar keuze terug komen bij de receptie. Ik koos het plekje waar we 30 jaar geleden ook hadden gestaan en liep weer terug naar de receptie om het nummer door te geven. Met een biertje in mijn jaszak reed ik naar het plekje en zette er mijn tent op.
1989
2019
Na nog 2 biertjes gehaald te hebben bij de receptie en een heel eind verder te zijn gekomen in mijn boek liep ik naar de pizzeria om een hapje te eten. Als aperitiefje bestelde ik maar een glas lokale Champagne en vervolgens een pizza met een biertje. Op mijn gemakje las ik mijn boek uit en liep terug naar mijn tentje waar ik heerlijk in slaap viel.
Dag 26: Donderdag 15 augustus 2019
Ook vandaag was het redelijk fris dus na een warme douche, een bak koffie en een koekreep trok ik maar wat extra laagjes aan. Ik wilde de Vespa starten maar er was geen leven in te krijgen. De uitlaat zag een beetje nat waar deze aansloot op de cilinder Ik vermoedde dat er een paar slagen extra gemaakt waren door het blok zonder ontsteking waardoor er wel benzine in de cilinder gekomen was maar dat deze niet ontbrand was. Oftewel het blok was dus gewoon verzopen. Ik liet de boel even rusten en wandelde naar de receptie om mijn croissantjes op te halen die ik besteld had. Ik probeerde nog een keer te starten en besefte toen ik eenmaal flink bezweet was dat het toch niet zou lukken. Mijn jasging uit en het gereedschap werd tevoorschijn gehaald. De bougie was in ieder geval drijfnat. Ik liet de cilinder maar een paar minuten luchten, stak er een andere bougie in en na drie keer trappen was er weer leven in de Vespa. De camping zag redelijk blauw van de 2-taktwalm maar ik kon weer verder.
Ook vandaag zou ik redelijk wat kilometers (een goede 300+) moeten maken. Er werden her en der wel wat buien opgegeven maar zolang ik het droog zou houden zou ik mijn overall niet aan trekken. De wegen door de Champagne schoten net als op de heenweg behoorlijk hard op. In de verte zag ik wel buien vallen maar deze vielen gelukkig niet op mij.
Na het gebied rondom Verdun, deze keer deed ik geen begraafplaatsen aan, reed ik België binnen en vervolgens Luxemburg. Ondanks dat ik de pomp in Vielsalm nog net kon halen trakteerde ik mijn Vespa nog even op een lekkere sloot goedkope V-Power bij de laatste Shell in Luxemburg.
En ja… bij het uitrijden van Luxemburg begon het te regenen. Ik kon nergens fatsoenlijk stoppen om op een droog punt mijn overall aan te trekken en was echt drijf en drijfnat. De laatste kilometer voor Vielsalm was het weer droog . Aangekomen bij Baton Rouge stond Ben, de uitbater, net voor de deur met Hans en zijn zoon, een oud lid van mijn oude motorclubje hun motoren de garage in te rijden. Na al wat droge kleren aangetrokken te hebben was het ook hier de hoogste tijd voor enkele koude pintjes. Hier voelt het echt iedere keer als thuiskomen. De Biertjes smaakten goed, het gezelschap is gezellig en de uitbaters weten wat belangrijk is.
Aangezien er een toertocht was geweest met de dorpsgenoten werd deze afgesloten met een BBQ. Een BBQ met alleen maar eersteklas scharrelvlees en heerlijke salades. Hierop volgden nog enkele biertjes aan de bar bij Ben en rond de klok van 1 was het na een gezellige avond de hoogste tijd om als laatste te gaan slapen.
Dag 27: Vrijdag 16 augustus 2019
Na een goed ontbijt en even gezellig bijkletsen met Hetty was het tijd om aan mijn laatste etappe te beginnen. Alles werd op de Vespa gebonden en ik kon weer op pad.
Het eerste stuk in de Ardennen was nog erg leuk echter wat daarna volgde was weer typisch Vlaamse misère. Het ene saaie dorp na het andere welke middels lintbebouwing aan elkaar verbonden waren.
In Tienen was het tijd om te lunchen en ik verwende mijzelf bij het tankstation daar op een broodje Martino. Dat is iets waar de Belgen wel erg goed in zijn; broodjes! Een broodje is werkelijk een complete maaltijd zo groot, en de filet américain is ook echt vers en niet zoals in Nederland 10 dagen houdbaar vol conserveringstroep.
Vanuit hier was het alleen maar noordwaarts rijden tot ik Nederland in reed bij Baarle Nassau (en weer uit en weer in en dat tig keer daar). In Gilze maakte ik een tussenstop bij familie omdat mijn ouders daar met mijn huissleutels (die ik gedurende mijn trip niet meegenomen had) op een verjaardag zaten. Ik kon na een glas cola en een stuk taart de laatste kilometers tot Oosterhout rijden.
Met 3700 kilometer op de teller erbij kwam ik thuis aan. Op naar de volgende trip!
