Over orgels en scooters...

[Driezza]

Gisteren heb ik een stukje uitstervende folklore gefotografeerd. Ik moest in opdracht van het kabinet Anciaux een aantal interieuropnames gaan maken van de Orgelcollectie Ghysels te Schaarbeek. De eigenaar, een kranige 71-jarige houtbewerker, heeft zijn leven lang doodskisten gemaakt... en orgels verzameld. Gezien hij zijn erfgenamen niet met zijn verzameling wil opzadelen wou hij alles verkopen. De Vlaamse Gemeenschap heeft de belangrijkste en grootste stukken gekocht om te vermijden dat ze richting VS of Japan gaan. Er wordt daar immers grof geld op geboden. Binnenkort wordt zijn eigen kleine privé-museum leeggemaakt en dus moesten nog wat opnames gemaakt worden, wat bij deze dus gedaan is.

Toen ik met de eigenaar stond te babbelen viel het mij op hoeveel gelijkenissen er zijn met iemand die oude scooters restaureert en ze in zijn of haar eigen huis, werkplaats of garage uitstalt als ware het een klein 'museum'. Ik kon niet nalaten mij even in te leven in de situatie waarin zo iemand moet verkeren, zo aan het eind van zijn leven, om afscheid te moeten nemen van een verzameling die met veel passie en liefhebberij is aangelegd. Denken jullie soms na over wat er met je collectie vespas moet gebeuren als jullie er niet meer zijn?

T zijn donkere dagen he ;-)

[vespapostino]

Inderdaad,stof om na te denken. Ik voel me ineens zo somber.

[tattooderek]

verkopen in Japan voor grof veel geld!

[vicious]

die man wil hoogstwaarschijnlijk niet liever dat ze in België blijven en bij andere liefhebbers, en niet naar japan of de VS waar multimiljonairs ze opkopen om er mee te stoefen bij rijke vrienden/andere multimiljonairs

zoals giovanni zei, stof tot nadenken

die man moet enorm veel verdriet hebben zijn collectie, zijn 'levenswerk' te zien verdwijnen

het lijkt me een van de meest duidelijke tekens van oud worden: dingen verkopen omdat je er binnekort niet meer bent

[EriX]

Er is maar één zekerheid; nl dat niets zeker is...

Correctie SirJohnLuke: er is wel degelijk 1 ding dat we zeker weten in het leven en dat komt hier heel goed aan bod. We zijn vanaf het moment dat we op de wereld komen van 1 ding zeker en dat is dat we zullen sterven. Je kan dit pessimistisch of optimistisch bekijken maar dood gaan we allemaal! Dus er is wel degelijk een zekerheid in het leven...

Ontopic: Ik kan me wel iets voorstellen bij het verhaal van die oudere man. Ik ben nl. tijdens mijn restauratieopleiding ook veel in contact gekomen met ouderen die verzamelingen van de hand moesten, meestal met veel spijt in het hart, wat uiteraard begrijpelijk is. Maar wat zouden we zijn indien er geen mensen zoals zij zouden zijn? Dan zouden we helaas nog veel minder in ons bezit hebben van ons cultureel erfgoed (roerend of onroerend). Heden ten dage is er trouwens een nieuwe trent in het erfgoedlandschap. Het ministerie begint eindelijk te beseffen dat onze 'volks'verhalen ook een belangrijk onderdeel zijn van onze cultuur en dus ook onder erfgoed vallen.

Het is inderdaad stof tot nadenken want uit het verleden kan men immers veel leren, ook al beweren velen dat dit onzin is, zij hebben echter ongelijk.

[fajes]

zoals wij op't werk tegen den baas zeggen:"ge moet...?, ik moet maar een ding en dat is staareve!"

cheers