Profiel: Michele De Bonis Aka Designo

[jurgen]

Naam: Michele De Bonis
Nick: Designo
Leeftijd: 31 jaar
Beroep: Productdesigner
Club: Quattro Assi SC - Vespa Club Genk
Website: http://members.lycos.nl/myvespa

Vespa's:

• PK50S - 1986 - wit (the first)
• 125 VNB - 1963 - crème - soon powered by T5
• 180 SS - 1968 - rood (sold)
• 125 T5 - 1988 - rood (sold)
• 150 GS - 1959 - zilver
• 150 GS - 1960 - roestbruin - soon powered by P200

Als je het mij vraagt zijn er in België een aantal soorten Vespisti.

1. De 'Die Hards': de elite, zij die ALTIJD rijden, weer of geen weer, ver of kortbij. Zij die niet de keuze hebben of niet over de luxe beschikken van een wagen.
2. De 'Wannabee Die Hards' : Niet altijd maar VAAK rijdend, soms ook ver. Tenzij het sneeuwt of hard regent, enfin excuses genoeg om niet te willen rijden.
3. De 'Anciens': zij die vroeger ALTIJD reden, heen en terug naar Eurovespa, maar nu de aanhangwagen verkiezen om naar een treffen te rijden om er met een pas gepoetste, volledig origineel juweeltje te tuffen.
4. De 'Newbees': zij die er de laatste tijd zijn bijgekomen, vooral onder impuls van reclame, zij die een hip en cool voertuig willen rijden maar vooral rond de kerktoren of binnen een straal van 30 km rijden. Want het is maar een Vespa, he?
5. de 'Sleepers': zij die niet kunnen of willen rijden, een restauratie aan het doen zijn, plannen hebben om één te kopen, hun eerste scooter in de schuur ligt te roesten of aan familie zijn begonnen en een sabbatjaar nemen...

In je leven reis je eigenlijk door deze toestanden heen. Iedereen was ooit een Newbee, en iedereen moest soms wel een pauze nemen voor het gezin of huis of zo. En als je er lang genoeg bijblijft dan eindig je uiteindelijk wel als Ancien.

Eénmaal de microbe heeft toegeslagen evolueer je snel van je eerste 50cc naar een Primavera of naar je eerste PX125 of naar een oude VBB. Vervolgens duurt het niet lang of dan slaat de befaamde verzamelwoede toe. En doe nog maar een VL1, en die GS is toch een koopje (vroeger toch) en tja een PX voor de betrouwbaarheid en.. en.. en... Voordat je het weet, staat je garage vol, je wagen buiten, je vriendin kwaad en je banksaldo in het rood!

Soit, ook ik droomde op mijn 14de van een zwarte PK50 die ik in een catalogus zag. Uiteindelijk heeft het tot mijn 17de mogen duren eer dat ik er ééntje op de kop kon tikken. Een witte PK50S vond ik via een schoolkameraad. Zijn vader moest een gebouw slopen en in het gebouw vond pa een witte scooter. Zoonlief vroeg me de volgende morgen of ik interesse had en ja hoor, 8000 frank later was ik de gelukkigste individu op aarde. We schrijven 1994, ik zat in het laatste middelbaar ASO, heb mijn vrouw leren kennen in dezelfde periode en had een hele reeks van 18-jarige voor de boeg.

Er was nog gene gsm en gene VTM,... of toch wel. In ieder geval geen internet dus geen 'exploded views' of internetshops. Maar bij Royal Nord in Hasselt mocht ik de werkplaatshandboek copieren. Op een bepaald moment heb ik het ding toch uit elkaar geschroefd en moest het helemaal opgeknapt worden dus: schuren, nieuw kleurtje, motortje laten reviseren in Italië et... voila : "Vespa Extraordinaire". Een Polini 85cc kit, een grotere carburateur, een Leovinci uitlaat en enkele discrete Ferrari- stickers deden mijn Peers verbazen. In limburg reed je indertijd oftewel met een Honda Camino Custom, een Yamaha DT of een Aprilia RS als je geld had. Zeker geen scooter en zeker geen Vespa.

Opvallen deed ik dus zeker, ook voor de arm der wet. Maar vermits de politie niet echt bekend was met het concept handvitessen en mijn vriendin toch wel vaak korte rokjes droeg ben ik er zonder al te veel kleerscheuren vanaf gekomen.

De smaak had ik wel te pakken en de drang naar een 125cc ook. Maar tot actief zoeken kwam ik niet echt. Studeren in Antwerpen en in het weekend thuis betekende een meer dan volle agenda en Vespa kwam een beetje op de achtergrond te staan. Tot mijn schoonvader opeens belde vanuit een wandelweekend in Consdorf, Luxemburg. Of ik nog een 125cc zocht want hij had er één in de schuur gevonden voor 5000 frank.

Hup de auto in, helemaal naar Luxemburg waar ik een 125cc VNB5T vond in de slechts mogelijke staat die je maar kon inbeelden. Motor vast, achterlicht missend, vloer onder andere doorgeroest, enfin een echt wrak. Maar het was MIJN wrak. Hup de aanhangwagen in en ik was weerom de gelukkigste individu op aarde.



Ik heb er uiteindelijk pas na drie jaar van kunnen genieten, maar ze mag eigenlijk wel gezien worden. Nieuwe bodem in gelast (thanx to Gio 695), chassis zandstralen en metaliseren, gereviseerde motor, nieuwe laklaag en nieuwe chroom en zéér voorzichtig monteren (aargh als ik aan die eerste kras terug denk..).

Een anekdote is de kleurkeuze van deze Vespa. Ging ik op een dag naar de lakboer om een kleur te kiezen, een gebroken wit had ik in gedachte, en die vond ik bij oude Fiat kleuren van de jaren '60 nl. Fiat nr° 256. Wist ik veel dat die kleurstaaltjes sterk verbleekt waren. Dus ik bel naar de spuiter en zeg "Fiat nr° 256", das de kleur dat ik moet hebben. Belt hij me effe later terug. "Zijt ge zeker Fiat nr° 256 ?" en ik zeg " Jaja, Fiat 256, das een gebroken wit !!" Ok. Zo gezegd zo gedaan. Enkele dagen later ging ik 'm afhalen. "WAS IE GEEL !!! GEEEEL !! MAN WAT HEBT GIJ GEDAAN? DAS GEEL !! WIT, IK MOEST WIT HEBBEN? GEBROKEN WIT!!!
"Jaja" zei 'm "Fiat 256, dit is Fiat 256." Enfin, er bleef niets anders meer over dan 'm terug op te bouwen en jaja hij werd mooier en mooier. Dus vespa nummer 2 moest een plaatsje hebben in pa zijn tuinhuisje.

Ik studeerde op dat moment in Genk en ondertussen werd er nieuw leven geblazen in Vespa Club Genk dat sinds de jaren 70 in een diepe slaap gesukkeld was. Jefke Vliegen gaf de voorzitter-fakkel en het club-schild over op Mario Zambonini, enkele oude leden werden gecontacteerd om erelid te worden en ja, ik voelde ook wel wat om zondagen rond Genk te tuffen met Prince, Erik Engelen, Mario Nicolodi. en Jan Staal onder andere. Dus al snel hield ik er een clubjas, een -polo, een -vlag en vele vrienden op na.

Alweer een tijdje later krijg ik op een zondag telefoon. Mijn neef, ergens aan het wandelen op een braderie in Heusden, vertelde me dat er iemand stond met 3 Vespa's. Als de bliksem er naar toe en wat vind ik daar: een rode 180cc met vierkante koplamp. Ondertussen had ik al een lijst met chassisnummers kunnen bemachtigen en na 4 lagen lak te hebben weggeschuurd las ik opeens "VSC1T" een heuse 180SS in rijdende staat voor 11.000 frank. Nummer 3 was een feit. Pa fronste zijn wenkbrauwen. Maar buiten af en toe een ritje op het grasperk besefte ik eigenlijk dat, vooraleer ik maar dacht aan deze te restaureren, ik om een motorrijbewijs moest gaan. En pa zijn barak werd er niet groter op.

Uiteindelijk heb ik de SS te koop gezet op ebay. Maar toen puntje bij paaltje kwam verkoos ik eerder een ruil met een andere Vespa. Iemand (Thierry C.?) bood aan om zijn T5 te ruilen met de SS.

What the fuck is een T5? Wel niet moedersmooiste, maar het ding reed als een speer, was 125cc en ik moest niets opleggen. Deal! Uiteindelijk heb ik daar geen minuut spijt van gehad. De T5 zorgde er uiteindelijk voor dat ik aan Holiday in Holland '03 , Rally of Essex '03 en Isle of Wight '05 kon meedoen. Een juweeltje van een motor maar de carrosserie had aandacht nodig. Ook de T5 heb ik verkocht, maar niet de motor, daar had ik andere plannen mee.



Ondertussen was het jaar 2000 geworden. De milleniumbug stelde niets voor, ik vond werk in Opglabbeek en moest en zou een GS150 hebben. De weduwe van een kennis (+Henry Achten) verkocht zijn GS collectie en enkele Cooosas. Maar eer dat ik daar toekwam waren alle GS'en al verkocht of voorbehouden, maar de Cosa's waren wel nog beschikbaar. De zoektocht bracht me langs Antiekhuis Sleghers in Hamont, Tutto Vespa, Scooter Center Köln verkocht toen nog scooters op hun zolder, maar helaas geen GS.

Het toeval wou dat de weduwe Achten weer een GS beschikbaar had daar de oorspronkelijke koper afhaakte. Dus met mijn eerste loon kocht ik mijn eerste GS150 VS5T. Enkele jaren voordien gerestaureerd door manlief en in rijdende staat in een mooi zilver kleurtje. Joepie, weer de gelukkigste individu, maar Pa stelde zich toch vragen waar dit ging eindigen. Ondertussen dus 4 Vespa's en ik was pas begonnen met werken.

Een jaar later vond ik een koopje op ebay. Wat op het eerste zicht als 150cc werd verkocht, bleek een heuse GS te zijn. Ik stopte met bieden bij 250euro maar stuurde de verkoper een mailtje dat ik serieuze interesse had en als hij na de veiling met het voertuig achter bleef dat hij me maar moest bellen. En zowaar, op een koude winteravond kreeg ik telefoon. De volgende dag hup naar Herent. En ja hoor, je kon nog Vespa GS lezen waar ooit het logo had gestaan. Het voertuig stond 20jaar stil op zolder, was nog van grootvader geweest en moest plaats maken. Een bod? Euhhh, 250 euro! Het moet tenslotte nog gerestaureerd worden. Na veel vijven en zessen. Deal, en tja Pa zijn tuinhuis kon het weer ontgelden, 5 vespa's op een rij.



Maar sindsdien is er niets meer bijgekomen. Integendeel. Vooral rijden met die dingen, dat is de bedoeling. Met ouder worden relativeer je ook de meeste dingen. Zoals de Vespa-hype, die is nu op zijn hoogtepunt. Hopelijk! De zotste prijzen circuleren. Wees redelijk, hoe kan een voertuig met 1 cilinder, 2 wieltjes van 10 inch en een maximum snelheid van 70km/h dezelfde waarde hebben dan een 2 cilinder Desmo-motor van Ducati met 750cc's? Het is MAAR een vespa.

En dan komt de ontnuchteringfase. Heb ik dat wel allemaal nodig? Je kunt toch maar met ééntje tegelijk rijden! Maar als je pech hebt kun je wel aan alle 5 tegelijk sleutelen. En zou je niet je eigen auto kopen? En ja als we toch bezig zijn, waarom niet samenwonen? Tja en ga je blijven huren? Neenee, we gaan bouwen! En al snel is het 2008. Je hebt een huis gezet, je eerste dochter is nu bijna 3 en dochter nummer 2 is ook een feit. Eindelijk een thuis, met een kelder groot genoeg voor 5 Vespa's en 2 krullenbollekes rondlopen.

Maar tegelijk voel je je zelfzeker genoeg om je eigen project waar te maken. Ondertussen heb je al wat onderdelen door de jaren heen gesprokkeld en heb je wat gelezen over "the do's & don't's". Restaureren is peperduur geworden en is herleid tot optische smuk. En optisch restaureren bied in se geen meerwaarde voor het berijden van de scoot. Tenslotte dient de scooter om te rijden, liefst ver te rijden. Dus ga je wat onderdelen combineren, het chassis van de GS, de voorvork van een nieuwe PX, de motor van een P200... Frankenstein op zijn best. We zien wel waar we uitkomen.



En tegelijkertijd rijden we half Europa rond, sleutelen we aan één of andere scooter, of staan we in panne aan de pier in Brighton (UK). Ik en de Quattro Assi Scooter Club.

Greetz
Michele De Bonis
aka Designo

[Gast stinger]

Ola Denaro

Eindelijk,heeft lang geduurd maar toch

Nu nog onze verhalen van Eurovespa 2006 en van de komende Eurovespa 2008

Laten wij die mannen eens zien wat ze bedoelen met rijden met de vespa

Ciao amico

[Gast Gio695]

Leuk geschreven, Michele!

[Gast Gio695]

Om op het eerste gedeelte te reageren: Kruising tussen Newbee(Al heb ik mijn Gtr niet onder invloed van reclame/rage gekocht, maar na eens meegereden te hebben met de mannen van Quattro Assi, in de tijd dat de rage nog lang niet bestond...toffe mannnen trouwens) en een Sleeper...

[Gast Margaux]

Mooi verhaal Michele !

Doet me deugd zo'n verhaal te lezen.

Grappige anekdote over de Vnb, ik vond die kleur er net supermooi bij gaan, echt waar.

Love your style.

[Gast Koala2]

Een ware successtory om van te watertanden.

Zelfs voor iemand die met een GTS rondbolt.

[Gast nero]

Boeiend en mooi geschreven! Als je alles eens op een rijtje zet, sta je er verstomd van hoe snel alles evolueerd op korte tijd. Hopelijk komt er een vervolg (zeker met de gs- verbouwing).

[Gast StevieV]

Tof verhaal, sympathiek geschreven!