Ga naar inhoud
Vespaforum.be

3080 km op mijn '82 P200E


pdvd

Aanbevolen berichten

Wat vooraf ging…
In het jaar 1995 was ik 17 jaar oud en ik had juist mijn MAVO diploma gehaald. Na de zomervakantie zou ik mijn leven als scholier vervolgen op het VHBO in Breda. Aangezien ik een grafhekel had, en nog steeds heb, aan reizen per bus moest er een brommer komen. Zo sportief als ik nu ben was ik toen ter tijd echt niet, dus fietsen was geen optie. De meeste van mijn vrienden hadden al brommers variërend van Puch Maxi, Puch met hoog stuur tot aan de plastic fantastic Johny en Anita scooters die in die tijd in begonnen te raken. Ik wilde iets anders wat meer stijl uitstraalde. Bij Ad Bakx in Dongen vond ik een Vespa PK 50 XL Automatica in de kleur rood. Precies wat ik wilde. Een automaat, dit omdat het verzekeren van een schakelbrommer in die tijd vele malen duurder was dan het verzekeren van een automaat. Na wat opstartkuren heb ik 5 jaar lang redelijk probleemloos op deze Vespa rondgereden. 

DgjJkkW.jpg

In 1998 haalde ik mijn lichte motorrijbewijs wat op 20 augustus 2000 automatisch omgezet werd in een zwaar rijbewijs. Ik kon dus vanaf die datum de Yamaha Diversion 600 van mijn vader pakken. De Vespa werd in een hoek van de garage gezet en pas in augustus 2013, na ruim 13 jaar lang roesten,  kwam ze hier weer onder een dekentje vandaan. Ik vond het tijd worden om d’r te restaureren. Toen de body eindelijk gespoten was kwam een bevriend stel op het idee om op hun komende bruiloft mijn Vespa, die nog lang niet af was, als trouwvoertuig te willen gebruiken. Ik had dus een echte deadline gekregen wanneer ze af moest zijn. Een hoop leermomenten, therapeutische klusavonden maar ook veel gevloek en frustratie verder was het dan eindelijk zo ver. Twee weken voor de bruiloft, ruim een jaar nadat ik begonnen was met de restauratie, kon ik de Vespa laten keuren bij de RDW. Ze kwam probleemloos door de test en een paar dagen voor de bruiloft had ik eindelijk het kentekenplaatje binnen en mocht er dus echt legaal op gereden worden. 

BnHlFeV.jpg

Na een tijdje op mijn oude liefde rondgereden te hebben begon het toch weer te kriebelen. Een keer een langere tocht maken zoals ik op mijn ZZR 600 en later op mijn V-Strom 1000 al vele malen gedaan had leek me ook wel wat… op een Vespa. Op een PK 50 XL Automatica de Alpen over leek me nou niet echt bepaald een strak plan. Er moest dus iets zwaarders komen. Voor 1500 euro kocht ik een Vespa P200E uit 1982 welke zojuist d’r derde laklaag gekregen had. Het blok stond inmiddels 14 jaar stil, maar liep wel. Een leuke uitdaging dus. Na ook hier een half jaartje aan gepruld te hebben was ook deze scooter helemaal perfect, technisch dan, om er een langere tocht mee te maken. Alle kabels waren vervangen, een nieuwe carburateur, een verse naftdarm, verse carterolie ,nieuwe voorwiellagers, nieuwe balhoofdlagers, verse instelbare schokbrekers, nieuwe velgjes met natuurlijk vers rubber eronder want het oude was meer droogtescheur dan band. Het spuuglelijke yankee zadel werd vervangen door een mooier exemplaar, echter de lelijke valbeugels  en bagagerekjes werden na een poetsbeurt wel weer terug gemonteerd zodat een ernstig ingekrompen versie van mijn standaard vakantiebagage goed meegenomen kon worden. Ook werd de Vespa, zonder de aanwezigheid van een accu, uitgerust met een USB laadpunt. Hiermee kon ik mijn telefoon laden tijdens het rijden en tevens de powerbank welke als reservevoeding diende voor mijn Garmin weer bijladen. Routes werden gemaakt voor de Garmin en ik was klaar voor de trip!
Meer over het opknappen van mijn Vespa P200E is te vinden op: http://www.motor-forum.nl/forum/list_messages/409600/Vespa-P200E-projectje-1.html

Zondag 17 juli 2016
Mijn P200E had ik de avond ervoor al geheel bepakt. Na even proef gezeten te hebben kon alle bagage weer van de scooter verwijdert worden. Ik moest de schokbreker duidelijk strakker afstellen. 
Met een goed afgestelde schokbreker en een bomvol gepakte Vespa ging ik op pad. Voor deze dag was de langste afstand die ik ooit met mijn P gereden had 50 km. Vandaag stonden er 260 op het programma! Mocht het tegenvallen dan kon ik tijdens deze etappe nog omdraaien om vervolgens weer huiswaarts te keren en alsnog de V-Strom te pakken. Ik wist nog niet echt wat het verbruik van de P zou zijn en ook niet hoe deze het zou houden. Er werd dus steeds ernstig voortijdig getankt en bij iedere tankbeurt moest er een bagagerol van mijn zadel verwijdert worden om bij de vulopening van de tank te komen. Het rijden zelf ging echter geheel voorspoedig. Al snel passeerde ik de Belgische grens en reed van het ene naar het andere Vlaamse dorp. Bij Geel was de weg opgebroken. Hier had mijn GPS dus geen rekening mee gehouden. De omleiding wilde me de snelweg opsturen maar dat vertikte ik. Ondanks dat de weg opgebroken was reed ik dus toch, stronteigenwijs zoals ik ben, het fietspad naast deze weg op. Vele kuilen, plekken met los zand, nog meer kuilen, stukjes berm in verband met nog diepere kuilen  en enkele kilometers verder was ik dan uiteindelijk bij de andere kant van de afzetting. 

VxmQLWv.jpg

ZU5le4q.jpg

De wegen die volgden schoten lekker op, voor zover binnendoor in België op kan schieten. Rond het middaguur reed ik de Ardennen in bij Namur. Ik had geen zin in een lange pauze op een terras en besloot dat een korte pauze op een rustplaats langs de Maas een beter idee zou zijn. De Vlugge Japie, de Lidl kloon van de Snelle Jelle, was voor nu voedzaam genoeg. Na deze pauze slingerde ik langs de Maas omlaag tot aan Charleville-Mezières. 
Om 4 uur kwam ik aan op camping Mont Olympe. Na ingecheckt te zijn was het eerst tijd voor 2 heerlijke lokale boterhammen die luisterden naar de naam Oubliette Blonde. Na mijn tent opgezet te hebben begon ik toch echt honger te krijgen. Waar de Duitsers op alles stipt zijn, zijn de Fransen dat echter ook op etenstijden. Voor 7 uur was er nergens een maaltijd te krijgen in het stadje. Na een korte wandeling via de brug over de Maas en langs het huis van de dichter Rimbaud besloot ik maar te wachten op een van de terrasjes op Place Ducale. Een plein uit de 17e eeuw met de nodige horecagelegenheden. De Moules au Roquefort die ik op het bord voor het terras zag staan spraken mij erg aan. Ik moest alleen wachten met bestellen tot het 7 uur was. Nog dik een uur, wat ik maar vulde met een bierproeverijtje waardoor ik alleen nog maar meer honger kreeg. Uiteindelijk gingen de mosselen er erg goed in en eenmaal op de camping werd ook daar het terras hier nog even aangedaan. 

AnWGfsl.jpg

jBmuTNf.jpg

aVO6rh2.jpg

XKHmRBR.jpg

Bij mijn tentje begon ik eindelijk in mijn boek. Had ik dat maar mee genomen naar het eerste terras. Ik werd echter wreed verstoord door een hypere hipster die zijn kinderen met typische hipsternamen moest bellen op een volume waarmee hij duidelijk wilde dat de hele camping zijn geweldige, althans dat vond hij zelf, verhalen kon horen. Toen hij eindelijk klaar was met bellen dacht ik dat het rustig zou worden. Ik had te vroeg gejuicht. Hij moest nog een vriend bellen en hem vertellen hoe vreselijk hij het museum over Rimbaud vond. Zijn klaagzang duurde zeker een half uur, wat waarschijnlijk vele malen langer was dan zijn bezoek aan het museum zelf. Toen het eindelijk rustig werd begon het al te schemeren en besloot ik maar te gaan slapen. 

Maandag 18 juli 2016
Na jaren op de motor op vakantie te zijn gegaan had ik een bepaalde routine ingebouwd hoe alles in te pakken. Echter nu op de Vespa zat alles net anders. De eerste keer alles weer ingepakt krijgen duurde toch iets langer dan gepland. De route van vandaag was slechts een goede 200 kilometer dus ik had tijd zat. 
Ondanks het feit dat ik vele zaken, die normaal wel mee zouden gaan,  thuis had moeten laten om ruimte te besparen moesten en zouden de Bialetti, Campinggaz een-pits brander, gasflesje en natuurlijk een tonnetje Lavazza mee. Een goede sterke bak koffie is ’s ochtends bij mij echt noodzaak. Aangezien er op de camping niets te krijgen was kwam er weer een Vlugge Japie uit de tas tevoorschijn en ik had ontbijt! 
Het eerste stuk van de route ging dwars door Charleville-Mezières, echter al snel reed ik het achterliggende platteland op gevolgd door lange rechte wegen die heel erg goed opschoten. De Vespa snorde lekker door en al snel was ik in de buurt van Vitry-le-Francois en was het tijd om te lunchen. Ook nu had ik geen zin in een lange lunch en de Mac Donalds waar ik toevallig langs reed  bood hier dus uitkomst. 
Rond de klok van half 4 kwam ik aan op de camping in Géraudot. Hier was ik 25 jaar eerder ook al geweest met mijn ouders en daarna ook nog een keer op de V-Strom. Ik zocht een mooi plekje uit in de schaduw, zette mijn tentje weer op, haalde wat koude biertjes bij de receptie en dook weer in mijn boek. 

jjYW0So.jpg

Na een tijdje te hebben zitten lezen was het tijd om te eten. De naast de camping aan het meer gelegen pizzeria was de enige optie, overigens een heel erg goede. Hier raakte ik aan de praat met wat Utrechtse studenten en er volgden nog enkele wijntjes die voor een zeer goede nachtrust zorgden. 

Dinsdag 19 juli 2016
Op de camping in Géraudot had ik wel de mogelijkheid om verse broodjes te bestellen. Een verse croissant in plaats van een Vlugge Japie was een zeer welkome afwisseling. Na de dauw op de tent even te hebben laten drogen, wat weinig effect had, pakte ik ‘m toch maar in. De kilometers schoten onder de kleine bandjes van de Vespa door en hoe dichter ik bij de Bourgogne in de buurt kwam des te warmer het begon te worden. Rond de klok van 12 besloot ik bij een barretje te stoppen om een bak koffie te drinken en even af te koelen. Naast de lokale alcoholist en de bardame was ik de enige in dit tentje. De bardame was gelukkig zo vriendelijk om een sandwich met paté voor me te maken zodat ook de lunch er alvast in zat. Nog snel een glas cola er achteraan en ik kon mijn weg weer vervolgen. De Bourgogne was erg mooi om te doorkruisen op de Vespa. Goed asfalt, alles lekker overzichtelijk en het verkeer was heerlijk rustig. In de buurt van Autun begon het drukker te worden. Normaal zou ik om zo’n stad heen gereden zijn, echter dit was volgens de Garmin software de enige benzinepomp in de buurt. Nog 20 km en ik was op de camping van bestemming in Étang-sur-Arroux. Tegenover de camping bleek een tankstation te liggen.

DHqurv3.jpg

Op1p5o2.jpg

CSyy0Nr.jpg

spEIZWI.jpg

Op de camping was het erg warm en ik zocht dan ook een plekje in de volle zon uit. De tent kon nu goed drogen en zou de ochtend erna lekker in de schaduw staan. In de supermarkt tegenover de camping haalde ik wat fruit om toch maar iets aan vitaminen binnen te krijgen. Op de camping was het frietdag, wat inhield dat ik dus lekker frietjes met een frikadel speciaal at. Na enkele biertjes tegen de dorst was het de beurt aan een flesje rosé. Deze ging er ook goed in en ook mijn boek schoot goed op. Toen het lampje dat ik aan mijn Vespa gebonden had echt niet voldoende licht meer gaf om te lezen wist ik dat het tijd was om te gaan slapen. 

Woensdag 20 juli 2016
Na ook hier erg goed geslapen te hebben mocht de tent wederom worden ingepakt. Deze was door het erg warme weer zo droog. Ook op deze camping had ik het geluk dat er ’s ochtends vers brood aangeleverd werd door een lokaal bakkertje. Het bepakken van de Vespa ging gelukkig steeds sneller en na het vullen van de waterzak, welke altijd op mijn rug hangt tijdens het rijden, kon ik ook hier vertrekken. Ook deze route schoot goed op maar het werd wel steeds warmer en warmer. Tijd voor een terrasje. Ik zette mijn roaming aan en kreeg een berg klaagappjes binnen vanuit Nederland met als hoofdthema dat het er zo warm was. Wel 32 graden... De thermometer aan de gevel naast mij gaf er 35 aan en het was nog niet eens op het heetst van de dag. De route die volgde was heerlijk rustig tot ik in de buurt kwam van Thiers. Hier begon het steeds drukker te worden en ik begon ook steeds hongeriger te worden. Ook vandaag werd de Mac dus maar weer aangedaan. Op de parking van de Mac gaf de hier hangende thermometer inmiddels 45 graden aan!  De Vespa had het duidelijk ook erg warm en viel op de parking steeds uit bij lage toeren. 
Na een korte en snelle lunch reed ik verder en doordat ik iets of wat afgeweken was van de route, ik was namelijk de parking van de Mac opgereden, begon mijn Garmin leuk met herberekenen. Ondanks het feit dat ik onverharde wegen uitgezet had werd ik een zijweggetje ingestuurd wat in het begin mooi verhard was. Echter de daar op volgende kilometers bestond dit toch echt alleen uit grind en stof. Zo eigenwijs als ik was, en nog steeds ben, besloot ik dus maar gewoon door te rijden en dat beviel eigenlijk best wel goed. De Vespa had een goede wegligging en hield zich ondanks de puist bagage die er op bevestigd was erg goed. 

1NV3s6z.jpg

Na nog wat leuke kronkelwegen met mooie uitzichten over de Auvergne, welke wel gewoon verhard waren, kwam ik aan in Auzon. Hier was ik vorig jaar ook al geweest op de V-Strom. De reden dat ik Auzon opgenomen had in de route is omdat hier het Vespa museum zit van Goos Reijs (oorspronkelijk uit Dorst wat weer naast Oosterhout ligt). Mocht ik iets nodig hebben dan zou dat hier zeker te vinden zijn, maar dat was gelukkig niet nodig. Na een rondleiding door het museum mocht ik hem nog even helpen met het demonteren en in zijn auto plaatsen van een Vespa  GLX zodat hij deze thuis, hoger in het dorp, kon gaan restaureren. Na een biertje in het barretje naast het museum was het tijd mijn tentje op te gaan zetten op de municipal camping hier in het dorp. Een telefoontje naar de afwezige beheerder leerde mij dat ik mijn tent op mocht zetten waar ik wilde en de ochtend erna maar moest betalen. De zijkant van de Vespa werd  opengehaald en ik stelde de carburateur een beetje bij zodat deze niet meer uit zou vallen. 

JGtLUbi.jpg

a13hv69.jpg

sWHsfC2.jpg

Na ook hier een paar uur gelezen te hebben in mijn boek was het tijd om te gaan eten. Dit kon bij het enige barretje in het dorp waar ik vanmiddag ook gezeten had. Een lekkere kleine quiche met doperwtjesijs. Een erg aparte combinatie! Na nog wat biertjes besloot ik een rondje te gaan lopen door het middeleeuwse dorpje. Hier was nog maar erg weinig gerestaureerd, wat het dus een erg leuk dorpje maakte. Eenmaal terug op de camping was het al snel tijd om te gaan slapen. 

vpMmpKc.jpg

KIwlknX.jpg

Donderdag 21 juli 2016
De Bialetti pruttelde lekker toen ik mijn spulletjes aan het inpakken was. De campingbeheerder liet zijn gezicht ook even zien zodat ik hem kon betalen. De tent stond nog even te drogen en Goos kwam nog even gedag zeggen tijdens zijn dagelijkse rondje door het dorp. De Vespa startte netjes in 1 trap en had er duidelijk zin in vandaag. Dit ondanks het feit dat de tank al een behoorlijk eindje leeg was. De pomp die ik in de route opgenomen had bleek niet te zitten waar de Garmin software dit beloofd had. De eerstvolgende pomp zat 25 km verderop en dat moest nog goed te doen zijn op het resterende beetje peut in de tank. Ik had echt het idee dat ik door the middle of nowhere aan het rijden was. Er stond ook geen dorp of iets anders aangegeven. De kans hier een pomp tegen te komen leek me nihil. Plots waren daar dan toch een aantal huisjes, welke overigens  op 1 hand te tellen waren. Met, omdat het zo’n dik bebost gebied was, een mini brandweerkazerne erbij, met daarnaast, jawel, een benzinepomp. Één benzine en één dieselpomp, meer stelde het niet voor, èn een betaalautomaat. Zowaar werd mijn bankpas ook hier gewoon geslikt. Dat was 7 jaar geleden nog wel anders in Frankrijk waar mijn Rabo Wereldpas nog geregeld geweigerd werd  bij de Franse tankstations. Toen mijn tankje vol zat kwam er een fransoos aangereden in Peugotje 309. Ik reed een stukje naar voren om mijn spullen daar terug te monteren op de Vespa zodat hij alvast kon tanken. De koelvloeistof zeek uit de radiator en de benzinedop zat vast met ducktape. In Nederland zou zo iemand al honderd keer van de weg gehaald zijn, hier rijdt het nog vrolijk rond. 
Aangezien de omgeving wel erg mooi begon te worden besloot ik mijn GoPro aan te zetten. De eerste paar honderd meter waren inderdaad erg leuk, echter al snel... KUT!!!! Gravel, vele kilometers weg bezaaid met gravel. Na mijn eerste crash vorig jaar ben ik hier echt een schijterd in geworden. Het tempo ging dus drastisch omlaag en ik sukkelde over de met gravel bezaaide weg de berg af. Na een behoorlijk aantal kilometers was de weg weer schoon en kon het gas weer open. En toen was daar plots een auto van rechts. Ik reed dan weel op een voorrangsweg, echter schrikken deed ik toch en kneep en trapte de remmen in. Het voordeel van slechte remmen is dat dit weinig effect teweeg bracht dus de Vespa reed gewoon lekker door en niets blokkeerde. Tijdens de steeds steiler wordende klimmetjes was dit ook wel nodig anders kwam de P de berg niet op en ik moest dan ook geregeld terug naar d’r derde versnelling. De weg werd breder in de buurt van Puy-le-Velay en ik stopte even om te kijken naar het dorpje Polignac wat heel kenmerkend op en rondom een rots gebouwd is. 

0fn9myM.jpg

Video door de Auvergne:

 

Vandaag tijdens de rit geen Mac, maar een echt fatsoenlijk restaurantje waar ik stopte. Dit was ook het eerste restaurantje wat ik in de wijde omtrek was tegen gekomen. Ik wilde niet in Puy-le-Velay eten gezien de drukte daar waar ik snel weer uit wilde zijn. Bij dit restaurantje zaten bouwvakkers te eten dus, volgens mijn ervaring met zulke tentjes, moest het wel goed zijn. De Vespa trok gelijk hun aandacht en terwijl ik genoot van de lekkerste burger die ik in jaren op had, dat dan weer wel, werden er vele rondjes om de Vespa heen gelopen.
Na een zeer geslaagde pauze vervolgde ik mijn weg door de Monts d’Ardèche. Ik vind dit zelf echt het mooiste stukje Ardèche wat er is. Het doet erg aan de hoge Auvergne denken. De P moest dan ook af en toe hard werken om de berg op te komen. 

gxhR3Pc.jpg
Rondom de Rhône begon het drukker te worden. Vele dorpjes die elkaar bijna naadloos opvolgden. Ook  de wegen waren een heel stuk drukker geworden. Ik tufte gewoon rustig met het verkeer mee. Eenmaal bij Crest besloot ik niet door het stadje zelf te rijden, wat ik in mijn GPS geprogrammeerd had staan, maar er met een grote boog omheen via de brede D164. Ik hoefde immers nog lang niet te tanken wat de reden zou zijn er wel doorheen te moeten rijden. 
Vanaf Aouste-sur-Sye voelde het weer als een soort van thuiskomen. En eenmaal op Le Camping Moto voelde het ook zo. Ik werd erg vriendelijk ontvangen door Wanda, de eigenaresse van de camping, en het welkomstbiertje smaakte heerlijk! 

0ZiKKwy.jpg

r43KnFB.jpg

Ik besloot mijn tentje een keer niet aan het water maar op een ander veldje op te zetten wat een goede keus bleek te zijn. 

Vrijdag 22 juli t/m zaterdag 6 augustus 2016[
De eerste 4 dagen in deze periode verbleef ik heerlijk rustig op Le Camping Moto. Ik maakte van hieruit er een klein dagtochtje met de Vespa rondom het Forêt de Saou en de Col de la Chaudiere. Ook reed ik op de Vespa een klein rondje naar de Gorges d’Omblèze. De rest van de tijd besteedde ik hier aan het lezen van mijn zoveelste boek en relaxen bij het zwembad wat zo op z’n tijd ook wel eens lekker is. 

8yLcWHR.jpg

XH5lLrs.jpg

wdXZfyR.jpg

lqwhikj.jpg

c8avo2O.jpg

TJ9afkn.jpg


De twee weken hierna zat ik gezellig op de camping in Die samen met mijn vriendin en haar zoon die met de Auto deze kant uit gekomen waren. Op een dagtochtje van zo’n 150 km na, welke ik alleen door de Vercors maakte, had ook de Vespa 2 weken rust. Tijdens dit tochtje werd wel mijn favoriete Col de Rousset aangedaan op de Vespa. 20 km lang slingeren en haarspeldjes en de Vespa deed het ook hier bijzonder goed! 

IfH6nIX.jpg

Video Col de Rousset:

 

 

Video Vercors:

 

 

Zondag 7 augustus 2016
Na mijn vriendin en haar zoon gedag gezegd te hebben, ze vertrokken tegelijk met mij maar dan richting huis, verliet ik met een van te voren volgetankte Vespa de camping. Dit zou de zwaarste etappe tot nu toe worden. 290 kilometer en ook nog eens over de hoge Alpen heen. Via Die reed ik naar Chatillion-en-Diois via de Gorges des Gats de Col de Grimone op. De Vespa moest hard werken en het tempo ging ook goed omlaag, maar ze wist de top te bereiken. Tijdens de weg naar beneden moest ik weer even goed wennen aan met volle bepakking rijden en wat dat voor effect op de remmen had. Lekker rustig aan doen dus en op tijd bijremmen. 

VdHY1mN.jpg

5dcsB9v.jpg

Op de Col de la Croix haute begonnen auto’s te dringen en geïrriteerd te raken aan mijn snelheid. Ik kon ze er niet snel voorbij laten want het was er erg bochtig. Ik reed gewoon lekker door op een voor mij verantwoorde snelheid. Dat deze droeftoeters zich daar druk ommaakten dat was hun probleem. Ik sloeg af richting het dorpje mens aar ik de Vespa ook een verse slok benzine gaf. De pomp die ik hierna gepland had was nog een eindje en op de Col d’Ornon wist ik niet wat, en of ik iets tegen zou komen.
Op de kronkelweg voor Ponsonas reed er plots een auto van een motorrijschool voor me met daarvoor 2 scootertjes. Aan het zwabberen te zien was duidelijk te zien dat het erg onervaren bestuurders waren en ik besloot om maar rustig achter deze auto aan te tuffen. Net voor de N85, ook wel bekend als Route Napoléon, stonden er een paar andere scootertjes te wachten die duidelijk sneller hadden gereden dan de achterste twee. Het viertal reed verder met daarachter de auto welke weer rustig gevolgd werd door mij. Eenmaal bij de N85 schrok een van de scootertjes ergens van en verremde zichzelf. Een geluid van over asfalt schrapend plastic en de berijder lag op het asfalt. De auto’s die achter mij reden waren duidelijk geïrriteerde dat de colonne niet harder reed en reden rakelings langs de op het asfalt liggende jongen heen. Toen de jongen zijn helm afzette bleek het een knul van vermoedelijk net 16 te zijn die naast zijn helm geen handschoenen of  enige andere vorm van protectie droeg. Hij had echter heel erg geluk. Zijn handen lagen een klein beetje open maar dat was het dan ook en er was geen verband nodig. Na de rijschoolhouder en de jongen sterkte gewenst te hebben vervolgde ik mijn weg de Col d’Ornon op. Geen echt spannende col, maar wel erg mooi met geregeld watervalletjes en mooie vergezichten. 

K1dDXue.jpg

nMyIiVy.jpg

Eenmaal bij Bourg d’Oisans werd de Vespa weer volgegooid en kon ze even rusten van de klimmetjes. De weg tot aan het Lac du Chambon was redelijk druk. Ik stopte hier even om wat foto’s te maken en mijn laatste broodje te eten wat ik van de camping mee had genomen. De tunnel, welke noordelijk van dit stuwmeer ligt, was nog lang niet heropend na de aardverschuiving die hier had plaatsgevonden. Ik moest dus over de tijdelijke weg ten zuiden van het meer rijden. Bij het oprijden van dit weggetje stond duidelijk een bordje dat het verboden was voor al het zware verkeer, campers en caravans inbegrepen, inhalen was niet toegestaan en er gold een maximum snelheid van 30 kilometer per uur. Natuurlijk had ik weer een compensatiebak achter me rijden van hetzelfde Duitse merk waarvan de bestuurders nooit naar een oude Vespa zwaaiden. Alle overige motorrijders, zelfs die op Amerikaanse rommel, zwaaiden wel altijd vriendelijk naar me. Heel opvallend, en kenmerkend voor de berijders hiervan! De automobilist welke ik even X noem begon echt heel irritant op mijn achterbumper te drukken. Ik reed toch echt netjes de aangegeven 30 kilometer per uur en harder was hier niet wenselijk. X had schijnbaar een doodswens en wist zijn compensatiebak langs mij te proppen op dit eenbaansweggetje en ging  er met een rotgang vandoor. Een paar honderd meter verder was het weggetje zo smal geworden dat er een stoplicht stond om de verkeersdoorstroming te reguleren en  hier sloot ik weer netjes achter X aan. 
Vanaf hier begon de Col de Lauteret echt mooi te worden. De Vespa moest hard werken en de vierde versnelling werd bijna niet meer gebruikt. Geweldig mooie uitzichten langs de gletsjers met eeuwige sneeuw erop. Hoe lang dit eeuwig nog is, dat is echter de vraag. Ik stopte dan ook regelmatig om wat foto’s te maken. Ik wilde eigenlijk in Briançon wat eten en de tank van de Vespa volgooien. Door de herberekening bij het stuwmeer was de pomp om de een of andere reden uit de route gegooid. Dit kan natuurlijk ook een fout van mezelf geweest zijn. Ik wist echter dat de Vespa een grotere actieradius had dan ik in eerste instantie bedacht had dus ik on nog een behoorlijk eindje sturen. Via de stijle col tussen Briançon en Montgenèvre reed ik Italië binnen. Ik kon weer een hoogtepuntje afvinken. De weg vervolgde zich langs de wintersportplaats Sestriere en vervolgens weer omlaag het dal in. Ik passeerde de bordjes “Colle delle Finestre” en “Colle dell Assietta”. Even begon het te kriebelen, maar nee, met volle bepakking op de Vespa… een mens moet wat over hebben om voor terug te komen. Duidelijk was dat ik hier in Italië niet meer gezien werd als een irritant figuur dat alles ophield. Bij tankstations kreeg ik hele vragenlijsten naar me toe geslingerd en regelmatig kreeg ik een duimpje omhoog naar me toe geslingerd op de weg. 

GlmnkM9.jpg

4sDdHQ8.jpg

47wpqP0.jpg

tdKiszB.jpg

Video Col de Lauteret:

 

 

Ik vervolgde de weg tot aan Pinerollo in Piemonte om daar de SS589 op te schieten in Noordelijke richting. Even dacht ik dat ik de snelweg op reed en ik begon al lichtelijk te stressen. Gelukkig was het slechts een 4-baans 90-kilometer-per-uur-weg die na een paar kilometer al weer overging in 2-baans. Van Irma, bij wie ik zou logeren had ik haar adres doorgekregen. Op de kaart zag alles er heel logisch uit, echter mijn Garmin had duidelijk zin in een ommetje. Via de meest smalle en steile nog net verharde paadjes werd ik om het dorpje Cantalupa heen geleid. Ik reed eigenwijs door en op den duur had ik het dan gevonden. Ik werd hartelijk ontvangen en in plaats van slechts een logeerbed kreeg ik een heel gastenverblijf. Na 3 weken weer een keer een vast dak boven mijn hoofd, een bed om in te slapen en een fatsoenlijke badkamer. Wat een luxe! De biertjes en de pasta gingen er na zo’n lange dag rijden erg goed in. Wat ik ook 3 weken niet gedaan had was televisie kijken. Dat moest nu toch echt wel. Het Italiaanse handboogteam moest namelijk spelen en Wietse, de vriend van Irma, is de bondscoach van dit team. Na de spannende, ik had nooit gedacht dat ik dit spannend kon vinden, olympische wedstrijd, onder het genot van een paar goede glazen limoncello, was het tijd te gaan slapen.  

Maandag 8 augustus 2016
De tassen werden weer aan de Vespa gehangen en ondertussen werd er voor mij een ontbijtje gemaakt. Wat een luxe! Na Irma bedankt te hebben voor haar gastvrijheid verliet ik Cantalupa en was weer onderweg. Natuurlijk begon mijn Garmin hier weer een beetje te mekkeren maar na een paar punten overgeslagen te hebben was ik volgens de Garmin weer op de route. Ik reed door een aantal dorpjes heen en besloot dat het slim was de tank van de Vespa toch maar even vol te gooien voordat ik Mont Cenis op zou rijden. Bijna natuurlijk had ik weer een pompbediende die laaiend enthousiast was over mijn Vespa, en het feit dat ik ermee vanuit Nederland naar Italië gereden was.  Mijn 2e bus 2-takt olie was zo goed als leeg dus ik vroeg hem of ze die hier verkochten. Natuurlijk… Echter dit bleek de meest ernstige stinkolie te zijn die ik ooit gehad heb. De resterende reis zou mijn P het hier dan maar mee moeten doen want weggooien is sonde. 

xnxuWKr.jpg

i02AuUM.jpg

Na het plaatsje Susa was het gedaan met de drukte en reed ik Mont Cenis op. In Giaglione stopte ik even bij het koffietentje waar ik al een paar keer eerder geweest was. Italië verlaten zonder echte Italiaanse koffie gedronken te hebben kon echt niet. De 2 dubbele espresso’s gingen er goed in en ik kon mijn weg, nu met een flinke dosis cafeïne in mijn lichaam, vervolgen. Zo mooi als Mont Cenis was als de keer dat we deze berg in de vroege morgen gereden hebben tref ik het nooit meer, of ik had wel heel vroeg mijn bed uit moeten komen. Eerst de slingerweg, dan het lange rechte stuk en vervolgens de echte steile klim met de paaltjes langs de weg welke uitkomt bij het stuwmeer boven op de berg. Deze weg langs het stuwmeer zou zo een locatie kunnen zijn uit Top Gear, de heren Clarkson, Hammond en May hebben deze weg gelukkig nog niet ontdekt. 

v4aVJh5.jpg

RflEAQU.jpg


Video Mont Cenis:

 

 

Eenmaal beneden aan de berg in Lanslebourg mocht de Vespa weer volgetankt worden. Zo heel veel was er nog niet uit maar op de volgende col die er aan zat te komen wilde ik ook echt niet leeg komen te staan. De Col d’Iséran is de tweede hoogst geasfalteerde berg van Europa. Ik was heel erg benieuwd of de Vespa het zou trekken. Een extra scheutje olie door de benzine heen zou wat extra stank veroorzaken maar de kans op een vastloper zou ook een stuk kleiner zijn. Ik merkte duidelijk dat de Vespa het zwaar had. Er zat hier veel minder zuurstof in de lucht dus de P moest veel harder werken. Waar ik op andere bergtoppen terug moest schakelen van z’n 4 naar z’n 3 moest ik hier geregeld van z’n 3 naar z’n 2 terug. Maar de Vespa bleef goed doorwerken en de top kwam met een slakkengang van zo’n 40 kilometer per uur toch in zicht. Eenmaal boven was ik blij dat de Vespa het gehaald had. Even een  foto bij het bord en weer omlaag, langs de andere kant. Ook dit was weer een schitterende weg met uitzichten over de nog steeds witte alpentoppen. Ook hier was het oppassen geblazen met de slechte remmetjes van de Vespa. Echt vaart maken zat er dus niet in, maar de omgeving was zo mooi dat dit niet erg was. 

lUBEN7W.jpg

PcNI5Jq.jpg

SRbJJnW.jpg

4vfaW1S.jpg


Video Col d’Iséran (omhoog):

 

 

Video Col d’Iséran (omlaag):

 

 

Nog 1 bergpas had ik vandaag in het verschiet, dacht ik, de Cormet de Roselend. Na de Iséran was het nog een redelijk stuk rijden eer ik hier was dus ook nu werd onderaan de pas de tank van de Vespa weer netjes gevuld. Ook ik begon honger te krijgen en het was behoorlijk warm dus de Mac bood uitkomst. De Vespa stond netjes buiten in het zonnetje terwijl ik binnen een Big Mac menu naar binnen schoof. Bij het oprijden van het weggetje naar de Cormet de Roselend toe zat het al gelijk tegen. Er hing een Van Putten-wannabee voor mijn neus. Zelf op de Vespa zijn dit zwaar irritante weggebruikers waar je bijna niet omheen kunt. Als je verdomme in een SRV wagen wil rijden doe dat dan door woonwijken maar blijf met je naar slaapbus omgebouwde triplex schrootbak van de bergpasjes weg. Gelukkig zag ik snel een gaatje en de camperbestuurder liet me zowaar nog passeren ook. Dat scheelde…  
De rest van de col was erg mooi maar vreselijk druk. Op de top krioelden automobilistendoor elkaar op zoek naar een parkeerplaatsje. Ik pauzeerde een paar honderd meter verderop even in de berm, weg van de drukte. De weg naar beneden naar en langs het stuwmeer  is echt geweldig mooi, alleen jammer van de drukte. 

vGiVya1.jpg

Y5mqoUf.jpg

Video Cormet de Roselend:

 

 

Eenmaal beneden dacht ik laar te zijn met colletjes, echter toen stuurde mijn Garmin me plots een zijtak van de Forclaz op. Een erg smal en stijl bospad. Misschien was dit iets korter, maar wel vele malen langzamer. Eigenwijs als ik ben reed ik gewoon lekker door. Rond de klok van 5 reed ik de camping in La Thuile op. Hier stonden vrienden van me, toevallig diezelfde die op mijn andere Vespa getrouwd waren, met hun kinderen . Hier zou ik een nachtje blijven De biertjes, bubbels en wijntjes  gingen er goed in en ik leerde wat trucjes over bbq’en bij van Feiko. Ook hier sliep ik heerlijk. 

vxkF3MV.jpg

Dinsdag 9 augustus 2016
Ondanks de wijntjes was er nul kater. Het begon ‘s ochtends alleen een beetje te spetteren, maar dat was slechts van korte duur. Mijn tentje werd weer ingepakt en na een goed ontbijtje werd ik uitgezwaaid op de camping  en ik kon mijn terugweg naar het noorden weer vervolgen. 

RhIQM2P.jpg

De lucht was een beetje grauw maar het was nog wel droog. Het eerste stuk van de route was echt een vreselijke bak file. Met geen mogelijkheid kom je anders om Annecy heen dus ik moest dit stuk wel rijden. Thuis had ik alle mogelijke opties bedacht maar dit was toch het meest efficiënt gebleken. Achteraf gezien had ik beter 50 km om kunnen rijden want pas na Annecy en na bijna een uur sukkelen om die stad heen kon ik pas weer fatsoenlijk gas geven en was het klaar met de drukte. Wel begon het nu weer te regenen. Echter dermate licht dat ik mijn regenpak er niet voor aan hoefde te trekken. Wat volgde was een route door een totaal niet toeristisch deel van Frankrijk waar ik lekker kon doorrijden. Nadeel was wel weer dat er ook erg weinig te eten te krijgen was. Pas bij Chalon-sur-Saône zag ik een Mac Donalds waar ik een snelle hap kon scoren, en de Vespa tegelijkertijd mooi in het zicht kon houden. 
Vanaf het vertrek van de camping was het redelijk fris geweest. Bij het binnen rijden van de Bourgogne begon het ineens warmer te worden en eenmaal bij de camping in Epinac was het echt weer zomers warm. Ik kon zelf een plekje uitzoeken op de camping, waar ik zo’n 25 jaar geleden ook al met mijn ouders ooit een week hd doorgebracht. Deze camping was ook niets verandert. Alleen de receptie was kleiner geworden en de eigenlijke receptie had plaats gemaakt voor een klein restaurantje. 
Na het opzetten van mijn tent trakteerde ik de Vespa op een nieuwe bougie en mezelf op een paar koude biertjes vergezeld van en heerlijk stukje lamsvlees in het restaurantje. 

eshVCEW.jpg

05RYM4L.jpg

Vanuit het restaurantje nam ik nog een biertje mee terug naar mijn tent om tijdens het lezen in mijn boek op te drinken. Ook hier was het weer erg snel donken en lag ik dus redelijk op tijd op mijn matje te slapen. 

Woensdag 10 augustus 2016
Helaas was van de bestelling die ik bij de bakker had gedaan slechts mijn croissantje aangekomen, de bakker was mij chocoladebroodje vergeten.  Ik ging dus maar met de helft van mijn geplande ontbijt op pad. 
De wegen door de Bourgogne schoten erg op tot ik bij een wegafzetting kwam. Ik gehoorzaamde deze netjes en mijn Garmin begon netjes met herberekenen. Op den duur stond er bij een T-splitsing links echte de Garmin zei rechts. Even stoppen dus en uitzoomen op de kaart en tegelijkertijd een fotootje nemen van het eeuwenoude viaduct wat in het dal onder mij lag. Ik besloot eigenwijs rechtsaf te gaan en de Garmin te volgen. Dit resulteerde in een aantal smalle weggetjes welke precies uitkwamen aan de andere kant van de wegafzetting. Dit had de Garmin goed gedaan dus! 

6292z0g.jpg

Ik was inmiddels in de Champagne aangekomen en begon honger te krijgen. Helaas, alle dorpen waren de komende 100 kilometer bezaaid met champagneboeren en dus ook verkooppunten, echter een barretje of een restaurantje was nergens te bekennen. Ondanks dat Champagne ook best wat calorietjes heeft besloot ik dit toch maar niet te doen en eigenwijs door te rijden. 
In Bar-sur-Seine was het hoog ook weer tijd om weer te tanken. De Vespa had dorst en naast het croissantje en een reep bij een eerdere tankstop had ikzelf ook nog weinig op deze dag. Ondanks dat ik de klok van 2 al gepasseerd was kon ik nog steeds de plat du jour krijgen in barretje tegenover het oude kenmerkende molengebouw in het dorp. De met gehakt gevulde tomaat met rijst vulde erg goed en ik was naast gevoed ook weer opgewarmd. 
sN0iaH7.jpg

iB3HrYJ.jpg

Na nog anderhalf uur rijden kwam ik aan in Courdemanges. Van hier zou het nog zo’n 2 kilometer zijn tot aan de camping. De camping was alleen bereikbaar via onverharde wegen dus de Garmin koos de meest gerichte onverharde weg. Dat deze weg na een paar kilometer omgeploegd was tot akkerland wist de Garmin niet. Ik volgde dus het meest verharde spoor wat ik zag en stond plots middenin de akker met mijn volgepakte Vespa maar kon in de verte wel de camping zien liggen. Toch maar omdraaien en op het paralelweggetje zien te komen van het pad dat ik eerder genomen had. Dit weggetje, wat naar de achteringang van de camping ging, was al geruime tijd niet meer onderhouden en ik stuiterde alle kanten op. Zelfs met de V-Strom was dit een zwaar pad geweest , maar de Vespa  bleef netjes door stuiteren. 

UrRGgGY.jpg

Eenmaal op de erg kleinschalige camping kreeg ik van andere gasten gelijk een biertje aangeboden en de uitnodiging om ’s avonds met hen mee te eten. Ik zette mijn tentje op en dronk nog een biertje met de andere gasten. 

2DnzXOz.jpg

osjGhP6.jpg

De aangeboden maaltijd smaakte heerlijk en de andere gasten waren allemaal erg relaxed. Later op de avond werd er een kampvuur gestookt en ik besloot nog maar 2 flesjes rood te halen bij de receptie. Een totaal andere sfeer dan ik op alle andere campings had meegemaakt, maar ondanks dat het een boerencamping is die op gezinnen met kinderen gericht is, is deze camping zeker voor herhaling vatbaar….

Donderdag 11 augustus 2016
…behalve dan de goederentrein waar al ik voor gewaarschuwd was. Deze denderde om half 4 langs de camping op nog geen 50 meter van mijn bedje vandaan. En toen was het weer stil en viel ik in weer terug in een diepe slaap totdat… tsja een boerencamping met heel veel kippen… dus ook meerdere hanen. 
Na een ontbijtje, tussen het inpakken door, was de tent ingepakt, de overige gasten werden gedag gezegd en ik kon weer op pad. Het zou vandaag gaan regenen en ik had weinig zin om mijn tent op te zetten in de regen, om maar te zwijgen over een laatste avond in de regen op een camping die op Zoover hele slechte beoordelingen bleek te hebben. Ik had mijn planning omgegooid en Motorherberg Baton Rouge gebeld in Vielsalm of er een plekje was. En ja dat was er! De Garmin werd ingesteld op Vielsalm met natuurlijk nog steeds snel- en tolwegen op vermijden. De Vespa werd weer aangetrapt en ik was weer op weg.  
De eerste paar honderd meter nog onverhard, maar dit pad was vele malen beter dan het pad wat ik de dag ervoor gereden had. Iets verderop zag ik plots een veld van een flink aantal hectare staan van een bekende plantensoort: hennep. Natuurlijk bestemd voor de vezels want er zat geen geur aan, maar het is toch een aparte gewaarwording. 

ArsAqmi.jpg

yCwE1HS.jpg

De kilometer schoten onder de Vespa door echter op den duur voelde ik dat de Vespa een beetje instabiel op de weg lag. Eerst dacht ik dat het lengtegroeven in het asfalt waren, echter ik besloot toch maar te stoppen om mijn achterwiel te controleren. Deze was niet lek, maar zat los! De bagage werd op de stoep in een geheel verlaten dorp van de Vespa gehaald. Het voetje van de Ringding shop werd ter ondersteuning onder de achterschokbreker geplaatst. Na het verwijderen van de splitpen bleek het de centrale moer te zijn die los bleek te zitten Hoe dit heeft kunnen gebeuren weet ik nog steeds niet. Draaien met de splitpen erdoorheen is namelijk niet mogelijk. Misschien toch dat pad van gisteren. Plots kwamen daar 2 Nederlandse mannen in een VW Transporterbusje de hoek om rijden. Ik gebaarde ze te stoppen om even te helpen. De achterrem intrappen en tegelijk de moer aandraaien is iets wat niet tegelijk gaat als je alleen bent. Ik bedankte de heren voor de 2 minuten van hun tijd en ik kon de Vespa weer optuigen om mijn weg te vervolgen. 
Het achterwiel bleef ik met regelmaat controleren maar dit bleef gewoon netjes vastzitten. In de buurt van Orval passeerde ik de Belgische grens en ik vond het ruim tijd worden om iets te gaan eten en bestelde op een terrasje een erg dikke hamburger met een groene Juup. Ik vervolgde mijn weg maar het begon toch echt steeds frisser te worden. Mijn thermoshirt en fleecetruitje waren samen, onder mijn motorjack, niet warm genoeg. Gelukkig passeerde ik een Zeeman winkel en ik twijfelde geen moment om daar maar een extra trui aan te schaffen. Het beetje extra warmte was de 10 euro meer dan waard!

hcmxKwg.jpg

Mijn Garmin stuurde me over de N89, wat eigenlijk een van de meest saaie wegen van de Ardennen is. Wat is niet wist is dat dit gewoon een weg is waar je 120 mag rijden. Gelukkig was het rustig dus de overige weggebruikers konden me met gemak inhalen. Langzaamaan begon het te spetteren en ik was eigenwijs om toch door te blijven rijden. Pas toen het echt hard begon te regenen en de rijwind mijn jas niet meer afdoende droogde was het tijd om te stoppen en voor het eerst in mijn vakantie mijn fluorgele regenoverall aan te trekken.  Als een banaan op een Vespa legde ik de laatste 40 kilometer af en kwam met een zo goed als lege tank aan bij Baton Rouge. Na een warme douche smaakten zowel de biertjes als de maaltijd van Hetty weer heel goed bij Baton Rouge. 

Vrijdag 12 augustus 2016
Na een goede nachtrust, er lagen geen snurkers op de slaapzaal, en een goed ontbijt kon ik beginnen aan mijn laatste etappe. Eerst werd de Vespa even volgetankt bij het tankstation verderop in de straat en vervolgens werd de bagage op de Vespa geladen. Na zo’n 10 kilometer gereden te hebben wilde ik een slok water nemen… helaas ik had mijn waterzak bij Baton Rouge laten liggen. Heel vervelend… nu moest ik die mooi geasfalteerde bochtige N68 nog 2 keer rijden. 

eKRzfBe.jpg

Het zou voor mij een verrassingsrit worden. Ook nu stond de Garmin ingesteld op “naar Huis” met als enige instelling het vermijden van snel en tolwegen. Het begin van de route richting Luik was als vanouds tot ik plots een bospad op werd gestuurd. Dit was wel gewoon verhard dus ik reed lekker door. Wel begon het erg mistig te worden. Na een kilometer of 10 gereden te hebben kwam ik weer op een bekend punt uit. Of dit nou sneller was, ik betwijfel het, maar ik had weer wat nieuws gezien. 

GHTkhGv.jpg

De stuurde me vervolgens hartje Luik in waar ik natuurlijk een paar keer verkeerd reed. Vlak langs de winkelstraat en langs oude kerkjes. Dit is iets wat ik dus echt niet wilde zien van Luik maar gelukkig belandde ik op de meest mistroostige N-Weg van België. Ik begon wel trek te krijgen in wat te eten, echter de enige horeca die open was op deze weg dat waren de hoerenkieten welke om de 100 meter zaten en dat vele kilometers achter elkaar.  Eenmaal in de buurt van Westerlo kwam ik weer aan bij het punt van de wegafzetting welke ik 4 weken eerder ook was tegengekomen. Natuurlijk waren de werken nog niet klaar en ik volgde nu wel netjes de richting van het bordje van de omleiding. Jammer genoeg was dit het enige bordje dat er stond. 10 kilometer lang kwam ik niets tegen dus besloot ik maar om te draaien en net als op de heenweg door de werken heen te rijden. Ook dat bleek nu niet meer te gaan want er was een diepe geul gegraven waar ik met de Vespa niet doorheen kon rijden. Ik draaide om en zag zowaar dat er een omgedraaid bordje stond voor de fietsersomleiding. Ik besloot deze maar te volgen en na een aantal kilometer stond ik dus nu wel aan de juiste kant van de wegafzetting. Het verkeer was hier echter zo druk dus ik besloot netjes op 1 baan te blijven. Tussen de auto’s die in de file stonden door manoeuvreren was dodelijk. Dit omdat de Vlamingen totaal niet kijken in hun spiegels, en ook al staat het zo goed als stil ze blijven van baan wisselen. De meeste Nederlanders kunnen echt niet autorijden omdat ze totaal niet kijken, maar dit sloeg helemaal nergens op. Ik had het helemaal gehad met het Vlaamse verkeer en wilde hier niet eens meer lunchen. Ik wilde zo snel mogelijk dit land uit en me op veiligere wegen begeven. Misschien dat het de vrijdagmiddagspits na de vrijdagmiddagborrel is, maar toch, ik voelde me niet veilig op deze wegen met dit soort idioten om me heen.
Pas in Baarle Nassau zag ik een friettent waar ik snel een broodje Hamburger at. Het laatste stuk was vertrouwd en rond de klok van 4 was ik veilig en wel thuis. 
De Vespa had de 3080 kilometer lange trip overleefd zonder al te gekke problemen! En ik, ik heb misschien wel meer plezier gehad dan op mijn andere motoren. Reizen op een 34 jaar oude 2-takt met z’n beperkingen heeft zeer zeker z’n charme! Op naar het volgende tripje!  
 

Link naar reactie
3 uren geleden, Vespaciao zei:

Had je niet beter een 'spannend boek' uitgegeven van je road-trip, met een hele reeks sfeerfoto's ertussendoor ? ;)

Mocht ik ooit naar Dakar rijden ;) (en ja dat was een van de boeken die ik mee had... en wat me deed beseffen dat ik mijn ipod met CCR vergeten was mee te nemen) 

Link naar reactie
  • 1 maand later...
On 31-8-2016 at 9:35 PM, pdvd said:

Mocht ik ooit naar Dakar rijden ;) (en ja dat was een van de boeken die ik mee had... en wat me deed beseffen dat ik mijn ipod met CCR vergeten was mee te nemen) 

Hahaha! Vertrekken zonder CCR? Kapitale fout, kerel! :D
Mooie trip, trouwens!

Link naar reactie

Gearchiveerd

Dit topic is nu gearchiveerd en gesloten voor verdere reacties.

×
×
  • Nieuwe aanmaken...